Bir mekan düşünelim. Öyle bir mekan ki bir ömür, bıkmadan usanmadan vakit geçsin. İnsan kendini bir korumanın yanında kadar değil de hayallerindeki dünyadaymış kadar güvenli hissetsin. Sevdikleri bulunsun içinde, etraf huzur dolsun. Yani mutluca yaşasın insan, öyle bir yer olsun ki herkesin rüyalarını süslesin.
Öncelikle dışarıdan bakıldığında herkesin içi ısınsın, yeşilliklerin ortasında capcanlı bir girişi olsun. Denizin yanında olsun, bol bol güneş alsın ancak etraf sessiz sakin olsun, dışarıda Kavimler Göçü misali toplanan insanlar olmasın. Çitlerle çevrili minimini bir bahçesi olsun, içinde de belki bir köpek kulübesi… Yanında bir masa, bir sallanan koltuk ya da hamak -ki insan denizin o huzurlu sesinde sıcacık kahvesini yudumlayarak ve hafiften sallanarak kitap okuyabilsin- ve elbette bir rüzgar gülü… Rüzgar gülü döndükçe gülümseyen çocuklar, renklerin dansına kendini kaptırıp hayaller kuran gençler olsun. Kapısı çelik melik olmasın, tahtadan olsun, böyle nostaljik bir tat versin içeri girince. Yani her çocuğun resim dersinde kağıdına çizdiği devamlı bacası tüten ev gibi olsun.
İçeri girince bir boy aynası göze çarpsın. İnsan o anki halini görsün, gülsün. Hemen yanında ayakkabılık ve askılık… Ardından geniş bir hole çıksın. Geniş dediğime bakmayın, biraz mütevazı, biraz da kararında bir genişlik. Oradan da ağaç dalları misali koridorlara ayrılsın ev. Koridorlar çok dar, kasvetli olmasın. İçinden geçerken bir labirent hissi oluşturmasın. Ve belki de en ilginç yanı, boylu boyunca tavanı tam da geceleri yatıp yıldızları izlemelik bir cam olsun. Yağmur yağsa da güneş açsa da doğanın içindeymiş gibi hissettirsin.
İlk koridorun sonunda salon olsun. Yorgun argın içeri girince insanın kendini bir solukta atıp dinlenebileceği, belki de arkada kısık sesli Chopin’lerin, Mozart’ların çalacağı ferah bir salon… Salonun en ucunda geniş bir kanepe ve yanında ona eşlik eden dönen koltuklar olsun. Her şeyden sıkılıp kafa dağıtmak isteyince insan, dönen koltukta eğlenebilsin. Tam da karşısında çay içip sohbet ederken ailecek izlenebilecek bir komedi dizisinin açık olduğu bir televizyon olsun. Pek çok olumsuz yönüne rağmen eve şen bir ruh katsın. Odanın geri kalan yerlerini -yeri bitki örtüsü gibi sarıp sarmalayan toprak tonlarındaki halı dışında- yemyeşil bitkiler donatsın. Bu yeşilliklerin arasını da orkideler, menekşeler doldursun ve bir gökkuşağını andırsın. Bu sefer tavanda cam değil, onu sarmaşık gibi kaplayan ışıklar olsun. Ama camları olsun yine. Her evdeki gibi yanlarda geniş pencereleri olsun. Bunları örten perde ise yine doğanın bütünlüğünü korurcasına yeşil gözüksün.
İkinci koridorun sağında ebeveyn odası olsun. Bu oda da salonun aksine daha çok eşya barındırsın. Geniş bir gardırop, uzun bir ayna ve rahat mı rahat bir yatak. Koridorun ortasına banyo için bir yer ayrılsın. İçinde köpük banyosu yaparak çocukluğa dönmelik büyük bir küvet olsun. Yine bu köpük banyosuna bir radyo, klasik müzikle eşlik etsin. Bunalıp da giren herkes dinç ve mutlu çıksın oradan.
Koridorun solunda ise benim odam olsun. Bir duvarı tamamen aynadan oluşan, oldukça değişik bir dizayna sahip yaratıcı bir oda… Geniş, rahat bir yatak ve üstünde bakınca insanda yastık savaşı yapma isteği uyandıran birbirinden ilginç şekilli yastıklar olsun. Tıpkı film sahnelerindeki üstünde zıplayacağımız mükemmel bir yastık-yatak ikilemesi… Ama burada zıplamaya gerek kalmasın çünkü odanın açıldığı huzurlu minik balkonda minik bir trambolin olsun. Yanındaki yazı tahtası ve bilgisayar masası da balkonu tamamlasın. Tüm bunların yanında gardırop, takı masası ve insanı çocukluğunu döndürüveren milyonlarca peluş oyuncak olsun. Ve bir de son olarak şahsi lavabo…
Geriye biri mutfak, biri misafir odası ve diğeri ise sadece kitap okumaya adanmış mini bir kütüphane -diğer adıyla raftan oda- olsun.
Sonuçta bu evde yaşayan kişi ailesiyle hem çok mutlu yaşasın hem de saadetleri asla bozulmasın. İşte ben isterim ki gerçekteki evim böyle olsun. Daha doğrusu isterim ki hayallerim gerçek olsun. Çoğu insanın aksine; lüks değil, huzurlu olsun.