Ankara Esenboğa Havalimanı’ndan kalkan uçağımız, Kıbrıs Ercan Havalimanı’na inişe geçmeye başladığında içimi heyecan sarmaya başladı. “Deniz göründü!” diye sevindim şeker görmüş çocuk misali. Uçağa her bindiğimde olan kalbimin yerinden çıkacakmış hissi de yolculuğuma eşlik etmişti o gün.
Uçağın inişinde ufak çaplı korku anı yaşasam da Türkiye sınırları dışarısında yapacağım on günlük tatilin vereceği hazzı düşlemeye koyuldum. Uçaktan iner inmez bizi karşılayan sıcak hava dalgası üstümdeki hırkamı çıkarmama neden oldu. Ellerimin yapış yapış olduğunu hisseder gibiydim. Teşekkürler nem! Meraklı gözlerle etrafa bakındım ve gördüğüm tek şey dağ taştı. Denizin mavisini gözlerim ararken gerekli belgelerin kontrolü için pasaport kontrol kısmına yöneldik. Resmen Kıbrıstayız! Bavullarımızı almak için bavul bagajlarının oraya doğru ilerlerken arkadan gelen kalabalığı aldırmamaya çalıştık, adımlarımızı arttırdık. İnsanlar bu tarafa akın ediyordu.
Bavullarımızı aldık ve bizi karşılayacak olan babamın arkadaşını yolcu karşılama yerinde beklemeye koyulduk. Bir an önce otele yerleşmek istiyordum, tez canlılığım burada devreye girmişti yine. Babamın arkadaşıyla kısa sürede buluştuk. Bagajları arabaya yükledik ve yola koyulduk.
Sol tarafımda boylu boyunca uzanan Beşparmak Dağları, sağda eski Kıbrıs köyleri… Kupkuru, kurumaya yüz tutmuş tarlalar, terk edilmiş traktörler. Trafik sağdan akıyor, direksiyon yönü farklı. Aslında Yavru Vatan dediğimiz Kıbrıs’ta yaman ellerde kalmış gibi hissediyordum. “Neydi bana bu hissi veren şey?” diye düşünmeden edemedim. Bir an önce masmavi denizi görmek, altın kumun tadını çıkartmak için can atıyordum. Amca, gaz pedalına asıldıkça ben de o kadar koltuğuma yapıştım. Bilmediğim yollara sapıyor, alışık olmadığım biçimde arabaları “sağlıyorduk”.
Gazimağusa tabelasını gördükten bir müddet sonra babamın arkadaşı (ismini hatırlamadığım doğrudur) durağımıza yaklaştığımızı söylerken; ondan, Kıbrıs’ta neler yapmamız gerektiğini, hangi yemeği tatmadan gitmememiz gerektiğini öğrendik. Aslında heyecanımın asıl kaynağı Kapalı Maraş Bölgesinde kalacak olmamızdı.
Nizamiyeden giriş yaparken sağda krem rengi devasa bir kilise bizi karşıladı. Büyülenmiştim. Şu anda ibadete açık olmayan kilise heybetli bir biçimde karşımızda dikiliyordu. Babam sola dönmemi söylediğinde hayatımda gördüğüm en ilginç ağaçla karşılaştım. “En ilginç” unvanına sahip olmasının nedeni ise dallarının aşağı doğru sarkık olmasıydı. Boyu bodur olmasına rağmen dallarının aşağıya sarkması, ağzımın bir karış daha açılmasına sebep olmuştu.
Kapıdan içeri girdiğimizde söylenen “Fotoğraf çekmek ve bekleme yapmak yasak!” cümlesini duyduğumda aldırmamıştım ta ki Birleşmiş Milletler askerlerinin de burada olduğunu öğrenene kadar. Korkum merakıma ağır bastı, koltuğumda usulca dikleştim, anı yaşamaya koyuldum.
Resmen hayalet şehirdi burası. Terk edilmiş yüzlerce otel, dükkan, mağaza, banka… Tüylerim diken diken oldu. Alfa Romeo’nun terk edilmiş bâyisi beni tekrar tekrar hayrete düşürürken, tek katlı evin içinden sarkan morlu pembeli çiçekler adeta görsel şölen sunuyordu. Camları kırık olan pastaneye kaç insan gelip geçmişti acaba?
Otele geldiğimizde 50 metre aşağıda kalan Sophia Loren’in olduğunu sonradan öğrendiğim ev, beni himayesi altına almıştı. Kiremit rengi, kaç katlı olduğu kestiremediğim muazzam ev, herkesin hayalini süsleyen tarzdaydı. Denize sıfırdı. Uçsuz bucaksız maviliğe bakıyordu. 1970lerden kalma bu yapılar sanki gelecekten fırlamışlardı. Bu fikrimi İngiliz Kraliyet ailesinin yaptırdığı dünyanın ilk 7 yıldızlı oteli olduğu söylenen yapı doğruluyordu. Bembeyaz bir dev gibiydi. Mimarisi kusursuzdu. Rum kesimiyle ayrılan kısımda olmasına rağmen ben buradayım diyordu. Günümüz mimarisiyle eşdeğer sayılabilecek güzellikteki şaheserler bir uçtan bir uca doğru sıralanmış, bense denizi unutup bu görkemli yerin büyüsüne kapılıp gitmiştim çoktan.
Daha fazla fotoğraf ve bilgi için: https://www.youtube.com/watch?v=fzok1aTCpdw
KAYNAKÇA: Youtube