Bu 20 yıl önce hayalete dönüşmüş bir kadının öyküsü.
Her şey bir ameliyatta hastamı kaybetmemle başladı. Hayatı boyunca hiçbir yere ait olamamış, hiç tatmin olamamış, tek sığınacağı limanı çalışmak olan benim için büyük bir travmaydı bu. Ben kaybetmezdim ki; her zaman en başarılı olandım, parmakla gösterilip imrenilen insandım.
O sabah ameliyattan tam 2 saat 47 dakika önce doktorlar olarak toplanmış, gün içerisindeki ameliyatların brifingini alıyorduk. Her şey mükemmeldi, hiçbir sorun ya da risk yoktu. O yüzden endişelenmiyor sessizce hastanın raporlarına bakarak kahvemi yudumluyordum.
Ameliyat saati geldiğinde hasta ve ailesine moral verip ameliyathaneye girdim. İlk 17 dakika her şey yolundaydı ta ki hastanın tansiyonu düşüp taşikardi geçirinceye kadar. Profesyonelce sakinliğimi koruyarak gerekli işlemleri yapıyordum ama işe yaramıyordu. Hastanın kalp atışları yükseliyor makinelerden çıkan sesler kafamda yankılanıyordu. Terlemeye başlamıştım çünkü hayatımda ilk defa hasta kaybetme riskiyle karşı karşıyaydım.
Hastanın kalbinin durmasıyla gözyaşlarımı daha fazla tutamadım. Ben yeteneklerimle ülkelerin sınırlarını aşmış, dünya çapında tanınan bir doktordum. Hayatım boyunca hata yapmamak için çalışmış, hep en iyisi olduğumdan emin olmuştum. Bir canın ellerimde yitip gitmesi dengemi alt üst etti.
Bir aya yakın doktor olarak çalışmaya devam ettim ama geceleri kabuslar görüyordum. Kabuslarımda ellerim kan içinde kalıyor onlarca hasta kaybediyordum, gazetelerde dünyanın en berbat ve yeteneksiz doktoru olarak manşetlere çıkıyor, türlü nefret yorumları alıyordum. Hayatımda bu kadar yerin dibinde olduğumu hissetmemiştim. Doktor arkadaşlarım beni avutuyor böyle şeylerin maalesef ki hayatta her zaman olduğunu söylüyorlardı. Ne var ki, ben etkisinden çıkamamıştım.
Bir gün psikiyatri kliniğindeki bir arkadaşım beni evine ailesiyle çaya davet etti. Üniversiteden tanışıp aynı hastanede çalışmaya başlamıştık. Çok sık görüşmesek de görüştüğümüzde her gün berabermişiz gibi hissettiren bir dosttu o.
Belirlediğimiz günün akşamı hazırlanmış, yola çıkmıştım. Biraz erken gelme ihtimalim olduğunu biliyorlardı o yüzden yemek yemelerini söylemiştim. Sanırım biraz fazla erken gitmiş olacağım ki pencereden baktığımda bütün aile sofranın etrafında oturmuş, bir taraftan yemek yiyor, bir taraftan konuşuyorlardı. Birden arkalarında bir karaltı gördüm. Karanlık bir buluta benziyordu ve üzerinde kaybettiğim hastamın yüzü vardı. Çığlık atıp bayılmışım. Uyandığımda arkadaşım ve ailesi etrafımda toplanmıştı. Bir süre süren sessizlikten sonra arkadaşım bahçeye çıkmayı teklif etti.
Evden uzaklaştığımızdan emin olup bana döndü ve son zamanlarda zihinsel olarak nasıl hissettiğimi sordu. Demek hasta kaybettiğimi duymuştu ve bayılmamı bununla bağdaştırmıştı. Hakkını vermeliydim, iyi bir psikiyatristti. İstersem bir uzmandan yardım almanın iyi olabileceğini ve kendisinin seve seve yardım edeceğini söyledi. Ben ise daha fazla duymak istemiyordum, özür dileyerek çekip gittim. Sonraki günler halüsinasyonlarım çoğaldı, bir doktor olarak durumumun kötüleştiğini biliyor ama yardım almak istemiyordum. Her şeyi kendi içinde çözebileceğine inanmış sonuç olarak psikolojik rahatsızlıkları olan bireyleri yardım almaya teşvik etmiş bir doktor aynı yanlışı kendi yapıyordu.
Bir hafta sonra istifamı verdim. Uykusuzluk problemlerim iyice büyümüştü. Bir hasta kaybettim diye bu kadar abartılı hareketler sergilediğim için kendimi suçluyor sonrasında ellerimden kuş misali koca bir canın uçtuğunu kendime hatırlatıp zamanın her şeyi geçireceğini umuyordum. Zamanla hayalete dönüştüm, sadece alışveriş için dışarı çıkmaya başladım. Başka bir ülkeye taşınmıştım ama değişmeyen tek şey ruhumdaki ağırlıktı. İnsanları sadece izliyor ve hiçbir şeyden zevk alamıyordum. Bir gün hayattan ve yaşamaktan o kadar yorulduğumu hissettim ki, her şey anlamsızlaştı. Gözlerimi kapamak ve tekrar açmamak istiyordum…
Doktor kendi canını aldıktan sonra polis aracılığıyla az önce okuduğunuz anıları barındıran günlük yıllar önce yardım teklif eden psikiyatrist arkadaşına ulaştırıldı. Bu hayalet doktordan geriye bu günlük ve içindekileri okurken ağlayan arkadaşı kaldı.