Hangimiz Daha Önemli?

Bir sabah bütün organlar güne her zaman ki başlamışlardı. Herkes vücudun sağlığı için kendine düşen görevi en iyi şekilde yerine getiriyordu. Hiç beklenmedik bir durum meydana geldi.
Beyin o sabah en önemli organın kendisi olduğunu düşünürken farkında olmadan tüm organlara bu düşüncesini titreşimle gönderdi. Bu titreşimi alan tüm organlar küplere bindi ve beynin yolunu tuttular. Beyin bir terslik olduğunu farkına vardığında kapısı kırılacak gibi çalmaya başladı. Beyin kapıyı açtığında neye uğradığını şaşırdı tüm organlar öfkeden burunlarından soluyorlardı. Oradan karaciğer demek en önemli organ sensin asıl ben olmazsam siz olmazdın diye büyük bir tartışmayı başlattı. Tüm organlar bir birine girdi en önemli organın kendilerinin olduğunu söylemeye başladılar. Kalp bu duruma daha fazla dayanamadı ve bir bir öneride bulundu. Herkesi yarın odacıklarına davet etti herkes kendi görevi anlatsın kim en iyi organ orda seçelim dedi. Tüm organlar kalbin bu fikrini çok beğendiler ve kabul ettiler. Ertesi güne tüm organlar konuşmalarını hazırladı. Kalbin odacıklarında toplanıp aralarında en iyi olanı seçmek için bir program hazırladılar. İlk konuşmayı Kalp yaptı:
— “Ben, kanı vücutta dolaştırarak organlara oksijen ve besin taşırım. Kalp atmazsa, organlar oksijen ve besin alamaz, vücut çalışamaz ve hayat durur.”
Kalp, sesini biraz daha yükselterek devam etti.
— ” Beni dinleyin! Ben atmazsam, beyniniz düşünemez, kaslarınız hareket etmez. Ben durursam her şey durur. O yüzden, ben bu tartışmanın en önemli organıyım!”
Beyin hemen karşılık verdi.
— ” Ben sana katılmıyorum Kalp. Ben, vücudun yönetim merkeziyimdir. Ne düşünmenizi, ne hissedeceğinizi, nasıl hareket edeceğinizi ben belirlerim. Ayrıca, kalbin atması ve nefes alıp vermek gibi hayati işlevleri de kontrol ederim. Beyin olmadan vücut çalışmaz, yaşam durur. Bu sebepten ben en önemli organım!”
Kalp çok sinirlenmişti fakat diğer organlara söz hakkı verip sustu. Akciğerler sıradaki konuşmacıydı.
— ” Benim görevim, vücuda oksijen sağlamaktır. Beyin ve Kalp ikinizde bana bağımlısınız. Ne Beyin ne de Kalp ben yokken hiçbir şey yapamaz. Oksijensiz nasıl yaşayabilirsiniz? Nefes almak, hayatın temelidir.”
Mide daha fazla dayanamadı ve konuşmaya başladı.
— ” İnsan vücudu, besinle beslenir. Ben bu besinleri alır, onları sindirir ve tüm organlara gönderirim. Beni unutmayın, çünkü besin almadan enerji üretilemez.”
Diğer organlar da kendi görevlerini ve onlar olmazsa neler olacağını söylediler. Onlar da kendilerini en önemli organ olduklarını savundular. Herkes konuştuktan sonra toplantı odasında derin bir sessizlik oldu. Beyin, sakin bir şekilde konuşmaya başladı.
— ” Hepimizin söyledikleri doğru, hepimiz birbirimiz olmadan görevlerimizi yerine getiremeyiz. Benim düşüncem, Kalp’in, Akciğerler’in ve diğer organların çalışmasına dayalıdır. Hiçbiri birbirinden bağımsız değildir. Her birimizin görevi bir bütünün parçasıdır.”
Herkes beyine katıldı. Tüm organlar sonunda birbirlerinin önemini kabul etti. Ancak şunu da unutmamalıydılar: her biri, vücudun bir parçasıydı ve ne kadar önemli olduklarını birbirlerine hatırlatarak, görevlerini en iyi şekilde yerine getirmeye devam etmeliydiler.
Program sona erdiğinde, organlar arasındaki tartışma arkadaşça bir şekilde sona erdi. Herkes görevine dönmek üzere ayrıldı.