Fotoğraf makinesi ne çok olaya şahit oluyor değil mi? Mutlu anlara,üzgün anlara ve daha çeşitli anlara şahit oluyor. Her karesinde farklı bir olayı anlatan bu mükemmel şey çoğu insanın hayatında büyük değişikliklere sebep oluyor.Benim hikayem ise arkadaşlarımın monoton hayatlarına ufak hareket katmak ile ilgili.Ne gibi şeyler değişti hayatlarında?
Küçük bir kasabada yaşıyordum. Her mekan birbirine yakın bu yüzden genellikle yürüyordum ya da bisiklet ile gidiyordum.Yürürken gittiğim günler fotoğraf makinemi yanıma alıyordum.Yolda yürürken gördüğüm güzel kareleri çekiyor ailem arkadaşlarım ve çevremdeki diğer insanlarla paylaşıyordum. Hem kendi günümü güzelleştiriyordum hem de onların gününü güzelleştiriyordum, tabii küçük şeylerden mutlu olan insanlar için bu durum böyle. Yine okula yürüdüğüm günlerden birinde güzel bir ana rastladım. Kabalık vardı. Yanlarına yaklaştım,ilk bulduğum boşlukta araya girdim. Bir kedinin anne oluşuna şahit oluyordum. Oldum olası kedileri sevmişimdir. Köpeklerden daha güzel bir enerjilerinin olduğunu düşünüyordum.Fotoğraf makinemi çıkardığım gibi o anı ölümsüzleştirmeye başladım. Yeni dünyaya gelen yavru kediler o kadar çok tatlılardı ki görenler hayrete düşüyordu.Ben de fotoğraf çekmeye devam ediyordum.Zamanın o kadar hızlı geçmiş ki anlamamışım.Saate baktığımda ilk ders saatinin neredeyse bitmiş olduğunu gördüm.Ne yapacağımı bilmiyordum. Kalıp anne olan kediyi izlemek istiyordum ama anneme okula gittiğimi söylemiştim. Ona yalan söylediğimi düşünmesini istemiyordum.Biraz daha izlemeyi tercih ettim ve orada kaldım. Her yeni bir yavru doğduğunda içim kıpır kıpır oluyordu. Ne güzel bir duyguydu.O an herkes farklı hissediyordu.Kedi anne olmanın verdiği mutluluğu yaşıyor izleyen bizler ise kedinin anne oluşuna mutlu oluyorduk. Daha fazla kalmak isterdim fakat kalamazdım belki de annem okula bile gelmiştir. Okula yürümeye başladım. Hızlı hızlı adımlarla yürüyordum.Takılıp düştüm üstüm başım hep çamur olmuştu. O an ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.10 saniye yerde oturduktan sonra gücümü topladım ve okula her ne kadar geç gitmiş olsam da gittim.
Okula adımımı attığım anda arkadaşlarım yanıma geldi.İyi olup olmadığımı soruyorlardı.Üstüm çamurdu, saçlarım da dağılmıştı hiç iyi görünmüyordum.Annemin okula geldiğini söylediler.Çok şaşırdım aynı anda da müdür odasına çağırdı.Neler olduğunu anlatmamı istedi,yanında annem de vardı.Hafif telaşlı ama kızgın bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu. Neler olduğunu en başından anlatmaya başladım.Sonra fotoğraf makinemi çıkarıp çektiğim fotoğrafları gösterdim. Fotoğrafları inceleyince güzel bir sebebim olduğunu gördüler.Aslında bir bakımı mutlu oldular benim böyle bir hobi edinip güzel anlarını bir fotoğraf karesine sığdırdığım için.Anneme ve müdürüme ”Üzgünüm,bunu yapmak zorundaydım.”dedim