Genç adam otelinden çıktığı gibi bir dilenci caddeye iniyordu. Az ilerisindeki adam kör bir dilenciydi, geleneksel hırpalanmış kamışı taşıyordu ve onun önündeki adam yarı sinsi bir çaba sarf ederek önündeydi. Tüylü, kalın boyunlu bir adamdı; paltosu ve para dolu cepleri uzaktan bile belli oluyordu. Satacak bir şeyleri olan adamın para kazanması gerekiyordu. Hava bahar ile zenginleşmişti; güneş yakıcı sıcaklıkla asfaltı eritiyordu. Genç adam, onun oteli önünde duran ve görme engelli adamın yaklaşımını belirterek, tüm kör canlılar için acıma ani ve aptalca bir tür hissetmişti.
Ve, genç adam, renkleri bilebildiği için çok memnun olduğunu düşündü. Birkaç yıl önce yetenekli bir işçiden biraz daha fazlası olmuştu; başarılı, saygın, hayran kalınan. . .iş adamı. . .Ve bunu tek başına yapmıştı, yardımsız, engellerin altında mücadele ediyordu. . .ve hala gençti. Rüzgarlı soğuk ve yemyeşil çalılık anılarından taze olan baharın mavi havası, onu şevkle heyecanlandırıyordu.
O an kör adam onu geçtiği gibi ileri bir adım attı. Hızla perişan adam döndü.
“Dinle, şef. Sadece bir dakikan var.”
Genç adam, ” geç oldu. Bir randevum var. Sana bir şey vermemi ister misin?”
“Ben dilenci değilim. Burada küçük bir makalem var … … Genç adam’ın eline küçük bir objeyi … … basana kadar arandı. Bir buck. Onun için en iyi olduğunu düşündüğü şeyi yaptı.”
Genç adam orada durdu, biraz sinirlendi ve utandı. Onun tertemiz gri takım elbisesi ve gri şapkası ve elindeki bastonuyla ile yakışıklı bir figür olduğuna inanıyordu. Tabii çakmağıyla meşgul olan adam onu görmedi. . .”Ama sigara içmiyorum” dedi genç adam üstüne alınarak
“Eminim sigara içen bir sürü insan tanıyorsundur. Güzel küçük hediye, ” bu genç adamı utandırdı. “Ve ekledi, zavallı bir adama yardım etmek sorun olmaz mı?”Genç adamın koluna sarıldı.
Genç adam içini çekti ve yelek cebinde hissetti. İki yarım dolar çıkardı ve onları adamın eline bastırdı. “Kesinlikle. Sana yardım edeceğim. Dediğin gibi, birine verebilirim. Belki asansörcü çocuk … Kör bir seyyar satıcı ile bile, kaba ve meraklı olmak istemeyen tereddüt etti. “Görüşünüzü tamamen kaybettiniz mi?”
Eski püskü adam iki yarım doları cebe indirdi. “On dört yıl, patron.” Sonra deli bir gururla ekledi:” Westbury, efendim. Ben biriydim ‘o masum canların.’
“Westbury,” tekrarladı genç adam. “Ah, evet. Kimyasal patlama. . .Gazeteler yıllardır bundan bahsetmedi. Ama aynı zamanda en büyük felaketlerden biri olması gerekiyordu–”
“Hepsi bunu unuttu.”Adam yorgun ayaklarını kaydırdı. “Sana söylüyorum,bunu unutma. Gördüğüm en son şey, dükkanının bir büyük lekeye çıkmasıydı ve tüm kırık pencerelere gaz dökülüyordu.”
Adam öksürdü. Ama kör seyyar satıcı onun bir dramatik anımsama ile yakalandı. Tek düşüncesi daha fazla yarım dolar olabileceğini düşünüyordu ‘ cebin.
“Bir düşün,. 108 kişi öldü, yaklaşık 200 kişi yaralandı ve 50’den fazlası gözlerini kaybetti. Yarasalar gibi kör – ” kirli eli dinlenene kadar ileri gitti ‘ kaplamalı. “Size söylüyorum, efendim, savaşta bundan daha kötü bir şey yoktu. Savaşta gözlerimi kaybetseydim, tamam mı? Ne bakması iyi olurdu. Ama ben sadece bir işçiydim, içinde olanlar için çalışıyordum. Ve aldım. Haklısın, kapitalistler para kazanırken anladım! Onlar sigortalı, bu konuda endişe etmeyin. Onlar–”
“Sigortalı”, dinleyicisini tekrarladı. “Evet. Ben bunu satıyorum–”
“Gözlerimi nasıl kaybettiğimi bilmek istiyorsun,” diye bağırdı adam. “Eh, işte burada!”Sözleri sık sık anlatılan ve para için anlatılan bir hikayenin acı ve çalışılan dramasıyla düştü. “C dükkanında oradaydım, son olarak tüm Millet acele etti. Havada bir şans vardı, hatta sağ ve sol patlayan binalar ile. Bir sürü adam kapıyı güvenli hale getirdi ve kaçtı. Tam oradayken, o büyük fıçıların arasında sürünerek, arkamdaki bir adam bacağımı tuttu. Diyor ki,’ izin ver geçeyim, sen– ‘ belki de deliydi. Bilmiyorum. Onu kalbimde affetmeye çalışıyorum şef. Ama benden daha büyüktü. Beni geri çekti ve üstüme tırmanıyor! Beni pisliğin içine sokar ve o dışarı çıkar, ve orada her tarafıma dökülen zehirli gazla, alevle ve diğer şeylerle yatarım. . .”Yuttu-çalışılmış bir hıçkırık-ve aptalca bir şekilde durdu. Bir sonraki kelimeleri hayal edebiliyordu: (zor şans, adamım. Şimdi, istiyorum-vardı) ” hikaye bu, şefinor.”
Bahar rüzgarı onları geçti, nemli ve titretiyordu.
“Tam olarak değil,” dedi.
Kör seyyar satıcı çılgınca titredi. Tam olarak değil. Ne demek istiyorsun–”
“Hikaye doğru,” dedi, ” bunun tersi dışında.”
“Başka bir yol mu?”. “Söyle, patron–”
“C dükkanındaydım., dedi. “Tam tersi oldu. Bana geri dönen ve üstüme tırmanan adam sendin. Benden daha büyüktün,.”
Kör adam uzun bir süre durdu, kısık sesle yuttu. Tanrı Aşkına! Seni düşündüm – “ve sonra şeytanca çığlık attı:” Evet. BELKİ DE BU YÜZDEN. BELKİ DE BU YÜZDEN. AMA KÖRÜM! BEN KÖRÜM, VE SEN BURADA DURUP SANA AĞZIMI AÇMAMA İZİN VERİYORSUN, VE HER DAKİKA BANA GÜLÜYORSUN! KÖR OLDUM.”
Sokaktaki insanlar ona bakmak için döndü.
“KAÇTIN, AMA BEN KÖRÜM! DUYUYOR MUSUN? BEN”
“Eh,” dedi , ” bu konuda böyle bir tartışma yapma. . .Ben de öyle.”