Bir sonbahar akşamı penceremin yanına düşen yaprakları izliyordum. Canım çok sıkılmıştı ve ailem dışarıdaydı. Her zamanki kuralları geldi aklıma: “Biz gelene kadar bol bol kitap oku…”.
Birkaç dakika sonra aklıma çok ilginç bir şey gelmişti. O da görünmez olmaktı. Biliyorum, pek çok insan bununla dalga geçerdi, görünmez olmak çok saçmaydı, sadece küçücük çocuklar belki hayal ederdi bunu. Ben de aileme söylesem belki onlar da bana “Büyüdün artık sen, öyle şeyler düşünme Ela.” derlerdi…
Yatağıma uzandım ve en çok istediğim halimi yani görünmez olmayı hayal ediyordum. Sanki birisi beni bir yere atmışçasına yere düştüm. Aaaaa! Burası da neresiydi böyle? Bir sürü insan vardı ama hiçbiri beni görmüyordu. Karnım çok acıkmıştı ilk gördüğüm pastaneye gittim. Çikolatalı pasta istiyorum diye bağırmıştım ama beni fark etmediler. Ben de cebimdeki parayı kasaya bıraktım ve istediğim pastayı yedim.
Dışarda çok yağmur yağıyordu. Biraz yürüyünce minik bir köpek gördüm. Oracıkta tir tir titriyordu. Ben de üstümdeki montu çıkarıp köpeğin üstüne koydum. Bu köpekçiğe yardım ettiğim için kendimle gurur duyuyordum.
Hava açmaya başlamıştı ben de yorulmuştum. Parka gittim ve orada dinlendim. Minik bir çocuk bisiklet sürüyordu fakat yerde kocaman bir taş vardı. Tam taşın yanından geçerken çocuk düşecek gibi olmuştu. Ama ben düşmeden çocuğu tuttum. Yine kendimle gurur duymuştum.
Sessiz bir ortama geçince şunu düşündün, hep görünmez olmak ister miydim? Bu soru için hiçbir fikrim yoktu ama yaptıklarım için çok memnumdum.
Bir ışık gelmişti gözüme, gözlerimi açtım ve sabah olduğunu fark ettim. Demek ki hepsi rüyaymış… Aileme bu rüyayı anlatmak için hemen kalktım, elimi yüzümü yıkadım ve mutfağa koştum. Annecim ve babacım rüyamda ne gördüm biliyor musunuz? Annem, ne gördün bakalım anlat kızım, dedi.
Daha sonra anlatmaya başladım.
İlk önce…