Titreyen ellerini avucuma aldım. Bedeninin soğukluğu tüm vücuduma yayılmıştı. Benim de aynı zamanda içim titriyordu. Zoraki açtığı gözleriyle bana baktı. Gözlerindeki duygu gözlerimden geçti. Kayıp. Bir şeyleri eksik hissediyor gibiydi. İç geçirdim. Eli yavaşça cebine kayınca engel olmadım. Cebinden küçük bir kitap çıkardı. Eski olduğunu her yerinden belli eden bu kitabı avucuma yerleştirdi. Sessizce ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyordum. Derin bakışları göz kapaklarının örtülmesinin ardından kayboldu. Son nefesini vermeden önce, ” Bitir.” kelimesi döküldü dudaklarından. Ardından derin bir sessizlik. Sıkıca tuttuğum kitaba tekrar baktım ve yerimden hızlıca doğruldum. Yanağımdan süzülen bir damla yaşı elimin tersiyle ittim ve oradan ayrıldım. Herkes şaşkınca bir bana bir de yerde yatan adama bakıyorlardı. Canım yansa dahi arkama dönmedim. Eğer dedem bana bir görev verdiyse onu onurlandırmalıydım ve hiçbir şey de buna engel olamayacaktı çünkü bu bir ölüm değil aksine bir başlangıçtı benim için.
Eve geldiğimde ayakkabılarımı çıkarmadan kendimi dedemin çalışma odasına attım. Daha önce hiç girmediğim bu odaya bakındım. Olduğundan daha dağınıktı. Hemen masaya oturdum ve bana verdiği kitabı açtım. Kitabın 116. sayfasını çevirdim. Karşıma el yazısıyla yazılmış bir cep telefonu numarası çıktı. Hiç tanıdık bir numara değildi bu. Hemen elime telefonumu alıp numarayı çevirdim. Telefon açıldığında, ” Alo?” dedim merakla. karşı taraf bir süre sessiz durduktan sonra, ” Karanfil sokak 37. daire baştan 3. tabure.” dedi ve ardından hemen kapattı. Neyden bahsettiğini anlamasam da bir şey çıkması dileğimle oturduğum yerden doğruldum ve hızlıca evden çıktım. Verdiği adresi bulmak çok zor olmamıştı çünkü çoğu zaman takıldığımız mekanların olduğu sokağın başında küçük ve sessiz bir bardı burası. İçeri girmekte emin olmasam da kaybedeceğim bir şeyim yoktu. Yavaşça içeri girdim. Baya gürültülü olan bu salonda adım atmak bile çok zordu. En köşede bulunan bar tabureleri gözüme çarptı. Baştan 3. olana doğru ilerledim. Üstünde herhangi bir şey yoktu. Elim taburenin yanındaki ceplere kaydığında buruşturulmuş bir kağıt dikkatimi çekti. Kağıdı hızlıca açtım ve okumaya başladım. ” Eğer bu kağıdı bulduysan yolun çoğu kısmını tamamlamışsın demektir. Tebrik ederim. Şimdi yapman gereken son bir şey kaldı. son bir adres daha..” yazının altında ters bir şekilde yazılmış adres vardı. hemen yola koyuldum. Adresin gösterdiği yere gitmem iki saatimi almıştı. Vardığımda girecek olduğum dükkanın kapalı olduğunu gördüm. Hiç düşünmeden kapıyı sertçe ittirdim ve içeri daldım. Toz kokusu burnuma dolduğunda nefes almakta güçlük çektim. Hızlı olmalıydım. Teker teker etrafa bakarken en kuytu köşede duran küçük bir kutu olduğunu gördüm. Açıkçası hiç beklemediğim kadar küçüktü fakat meraktan yanına gittim ve elime aldım. Kutuyu açtığımda içinde katlı bir kağıt duruyordu. Yine mi not diye düşünüp açtığımda bunun bir çek olduğunu gördüm . Çekin üzerindeki sayı gözlerimin büyümesine sebep oldu. Yedi milyar. Bu para bana tüm hayatım boyunca yeterdi. Dedeme bir kez daha teşekkür ettim. Her zamanki gibi geleceği düşünerek hareket etmiş ve hayatımızı kolaylaştırmıştı.