Gizemli Zarf

Geçen hafta annem çevrim içi toplantıdayken kapı çaldı. Anneme seslendim ama kulaklığı olduğu için beni duymadı. Kapının zili de bir daha çalmadı. Çok meraklandım, kapının deliğinden baktım ama kimseyi göremedim. Biraz bekledim sonra dayanamayıp kapıyı açtım. Kimsecikler yoktu. Tam kapıyı kapatacaktım ki eşikte duran zarfı gördüm. Zarfın üzerinde adım yazıyordu. Heyecanla zarfı açtım. İçinden bir mektup çıktı. Bana yazılmıştı. Hemen okumaya başladım, okudukça da çok üzüldüm. Bizim apartmanda 4. katta oturan ve geçen yıl bahçede çok güzel oynadığımız bir arkadaşım vardı. Bu sene onu hiç görmemiştim ve güvenlik görevlimize onların apartmanımızdan taşınıp taşınmadığını sormuştum. Güvenlik görevlimiz apartmanda olduklarını ancak anne ve babası covidden çok korktuğu için evden hiçbir şekilde çıkamadığını öğrenmiştim. Mektup o arkadaşımdan geliyordu. Benden yardım istiyordu çünkü evde kapalı kalmaktan çok sıkılmıştı ancak ailesini bahçeye çıkmaya ikna edemiyordu. Olayı annemle babama anlattım. Annem güvenlikten arkadaşımın annesinin numarasını istedi. Akşam aradı. Ona oğlunun ne kadar zor durumda olduğunu, benden yardım istediğini, evde ne kadar sıkıldığını anlattı. Annesi durumun bu kadar ciddi olduğunun farkında değilmiş, istemeden oğlunu bu kadar üzdüğü için o da çok üzülmüş. Sonra annem onu bahçede maskelerimizi çıkarmadan ve mesafemizi koruyarak biraz oynamamıza ikna etmiş. Dün bir yılın sonunda arkadaşım ilk kez bahçeye çıktı, annesinin oynamamız için verdiği süre çok kısaydı ama bu bile arkadaşıma yetmişti. Hepimiz neşe içinde saklambaç oynadık. Sonra o eve döndü ama o kısacık sürede bile arkadaşımın gözündeki o mutluluğu görmek bana yetti. Covid bit artık, git artık…Senin yüzünden çocukluğumuzu yaşayamıyoruz…