Annem ve babam konuşurken duydum; ben geç kalktığım için kahvaltıya yetişememiştim ama evde bahsedilen bir sandıktan çok etkilendim. İçinde aile sırlarının saklı olduğu söyleniyordu. Çok merak ettim ama sormaya da çekiniyordum. Bunun üzerine evde sandığı aramaya koyuldum. Bodrum katında bulduğum sandıkta aile sırlarımızı keşfettim. Sandığı açtığımda öğrendiklerim hayata bakışımı tamamen değiştirdi. Meğer ailem beni evlatlık olarak almış ve buna mecbur bırakılmışlar. Bu durumu kavramakta zorlandım ve sonunda cesaretimi toplayıp anneme sordum. Annem haberdar olduğumu fark etti ve gözyaşlarına boğuldu. Hiçbir şey anlamamıştım ama ısrar etmek de istemedim. Neden ona hala “anne” dediğimi bile sorguluyordum. Beni yetiştirdiği için mi, yoksa aldığı için mi bilmiyordum. İçimden bir ses, ben olmasaydım belki de o daha mutlu olurdu diye fısıldıyordu.
Sonrasında babamla konuştum. O da şaşırmıştı. Açıklamalarıyla beni daha da şaşırttılar; annem kansermiş ve işi nedeniyle bana gereken ilgiyi gösterememiş. Kendimi tuhaf hissediyordum, gerçekten neye inanacağımı bilemiyordum. Ancak bir haber daha aldım: Annemin kanseri yenmiş olması. İçimden bir ses onun yanına gitmem gerektiğini söylüyordu. Annemi ziyaret etmek isteyip istemediklerini sordum ve kabul ettiler. Annemi gördüğümde, o da gözyaşlarına hakim olamadı ve beni evlat edinmek istediğini söyledi. Annem ve babam tereddüt etmeden kabul ettiler. Ne olacağını bilmiyorum ama ne olursa olsun o benim annemdir. İlk önce sandığı bulmuş olmam, sonuçta gerçek annemi bulmama yardımcı oldu.