Merhaba. Benim adım Serhat. 12 yaşındayım. Normal bir hayat yaşıyorum. Bir abim bir de erkek kardeşim var. Abimin Adı Cenk. Kardeşimin adı Alp. Okulda çok arkadaşım vardır. Hep basketbol oynarız. Çok eğleniriz. Derslerim de iyi. Tam istediğim gibi bir hayat.
Neyse, neyse; şimdi en önemli noktaya gelelim. Dün evime doğru giderken bir kağıt parçası cebimden yere düştü. Bir adres ve altında not yazılıydı. “Bu adrese gel.”
Bu notu okuyunca kalbim hızla atmaya başladı, çok korkmuştum. Ertesi gün ailemden gizli bir şekilde bu adrese gitmeye karar verdim. Zaten bugün etütdeyim. Ailem beni etütte zannedecek.
Okul bitti otostop çekip adrese gittim. Bu işin biraz hatta çok tehlikeli olduğunu ben de biliyordum. Ama devam ettim. Sonra korku evi gibi bir yere geldim ve içeride tıkılı kaldım. Çok korkuyordum. Çıkmak için kapılara vurdum ama işe yaramadı. Sonra devam ettim. Bilmeceler vardı. Bilemezsem asla çıkamayacakmışım.
En son bilmecede bir adam konuşuyordu ve çok saçma bir şey dedi. Anlayamadım. Sonra “Son bilmecedesin, eğer bunu bilebilirsen çıkabilirsin. MUHAHAHAHAA! Şimdi, elimde bir kart var, sayılar -100’den 1000’e kadar gidiyor. Eğer kartımdaki sayıyı bulamazsan burada kalırsın. HAHAHAA!” Önceden de böyle işlere karışmıştım ama bu kadar korkuncuna değil. Sonra “273.” dedim. Ama ne yazık ki bilemedim. Doğru cevap nasıl oluyorsa 1001’miş. Ama imkansızdı. “Lütfen beni affet, lütfen beni affet dedim.” ağlayarak. Sonra beklemediğim bir şey oldu… Biri bana “OĞLUM!” diye seslendi. O ANNEMDİ! Ona sarıldım. Meğersem bu 1 Nisan şakasıymış. Hep takvime bakmayı unuturum. DİT DİT! DİT DİT! DİT DİT! DİT … ” Bu ses de neyin nesi? Kapatın şu sesi! AAAA! “Bunların hepsi kabus muymuş? Olamaz.”
Uyandığımda “Zaten ailemden habersiz bir yere gitmem, hele otostopla asla gitmem, ailem de bana böyle korkunç bir şaka yapmaz, bu ne biçim bir kabus” diye düşündüm. Kabus işte; saçma ama korkutucu oluyor.