Her sabah okula gitmek için aynı yoldan geçiyordum ama bu sabah her şey farklıydı. Gözlerimin önünde birdenbire beliren parlak, altın renkli bir kapı, başka bir dünyaya davet ediyordu. Çok korkuyordum ama aynı zamanda çok merak ediyordum. Kapıyı açıp içeri girdim ve bir anda kaydıraktan çok hızlı aşağı indim. Kendimi, cadılarla dolu bir gezegende buldum! Şu an gerçekten çok korkuyordum. Kaydıraktan geri çıkamazdım çünkü kaydırak çok dikti. Cadılardan korkmamın sebebi, daha önce izlediğim bir filmde cadıların çok tehlikeli olduğunun söylenmesiydi.
Bir anda arkamdan bir ses geldi: “Merhaba!” Hemen arkamı döndüm ve “Merhaba” dedim. “Benim adım Doğa, senin adın ne?” dedi. “Benim adım Işıl.” dedim, ama hâlâ çok korkuyordum. Doğa, “Korkmana hiç gerek yok, ben diğer cadılar gibi kötü kalpli değilim.” dedi. Ama nasıl içimden söylediklerimi anladın? “Ben bir cadıyım.” dedi Doğa, “cadılar her şeyi yapar, tek bir şey dışında uzaktan bizim sesimizi duyamazlar.” “Öyle bir güç mü var?” diye sordum. “Evet, var, ama sadece cadı olmayan ve onlardan daha iyi olan cadı grubunda var.” dedi Doğa. “Cadılar o grubu hiç sevmezler ama ben o gruptayım ve uzakta ne konuşulduğunu duyabiliyorum. Çok harika bir şey.”
Ama şu an minik bir problemimiz var. “Seni cadılar görürlerse kurbağaya çevirirler. Ondan dolayı seninle gizlice evime gideceğiz, sonra cadı kıyafeti giyip seni dünyaya yollayacağız.” Hadi o zaman, gizlice evime gidelim.
Doğa’nın evine vardığımızda, Doğa’nın annesi uyuyordu. “Hızlı olmalıyız, annem uyanmadan odama çıkıp cadı kıyafeti giyeceğiz.” dedi. Cadı kıyafetini giydim ve bana çok yakıştı. Artık büyü yapmaya hazırdık. “Işıl, senin bir saç teline ihtiyacım var.” dedi Doğa. “Tamam, alabilirsin,” dedim. Büyüye başlıyorum, sese çıkarma. “Amonus evine dön, Among Us evine dönüş.” dedi Doğa.
“Beni gönder, Doğa.” dedim. “Görüşürüz, Işıl.” “Görüşürüz, Doğa.”
Evime gittiğimde tam okul çıkışı saatiydi. Annem hiçbir şey anlamadan okuldan çıkmış gibi evime geri döndüm. Böylece bir maceranın daha sonuna gelmiştik.