Gerçekleşen Rüyam

“Gördüğüm rüyanın ertesi gün gerçek olacağını bilseydim uyumadan önce kitap hakkında düşünmek istemezdim.” dedim anneme. Bana endişe dolu gözlerle bakıyordu. Anlatmaya devam ettim: Uyumadan önce bitirdiğim kitap hakkında düşünüyordum. Kitaptaki karakteri kimse tanımıyordu. Gece bir rüya gördüm. Rüyamda kimse beni tanımıyordu. Sanki görünmezmişim gibi beni görmezden geliyorlardı. Bu his hoşuma gitmiyordu. Kendimi huzursuz hissetmeme sebep oluyordu. Bir süre sonra çalar saatimin oldukça yüksek olan sesiyle uyandım. Rutinime devam ettim. Kahvaltı için mutfağa giderken rüyamda gördüklerimi unutmaya çalışıyordum. Ama bu pek mümkün gözükmüyordu. İçimde, rüyamda hissettiğim gibi huzursuz hissediyordum. Mutfakta, sen küçük kardeşim ile ilgileniyordun. Geldiğimi görmemiştin sanki. Henüz rüyamın gerçek olduğunu anlamamıştım. Sana seslendiğimde de duymadın. Duraklayıp anneme bakmıştım. Şimdi gözlerinde endişeden çok özür dileyen bir ifade vardı. Devam ettim: Okula gitmezsem zaten kimsenin fark etmeyeceğini biliyordum. Bu yüzden odama gidip elime çok sevdiğim aynı zamanda kısa olan bir kitap aldım. Kitapta kız markette ailesini bulamayınca herkes ona yardım ediyor. Kitabı birkaç saatte bitirdim ve kitabı düşünerek uyumaya çalıştım. Çok kolay olmadı. Yaklaşık yarım saatimi aldı ama sonunda uyumuştum. Aralıksız sekiz saat boyunca uyumuştum. Uyanmamdan beri çok vakit geçmedi gibi geldiği için nasıl bu kadar fazla uyuyabildiğimi de anlamamıştım. Ama o sırada senin sesin odamın kapısının arkasından duyulmuştu: Neden okulda değilsin? Bunu duyduğuma sevinmiştim çünkü annemin beni yeniden hatırlaması hoşuma gitmişti. Anlatmayı bitirdiğimde annem bana sarıldı. Ben de ona sarıldım.