Kafesimin içerisinden çıkabileceğim gün gelmişti sonunda. Ancak kafesimin içindeki iğneler beni derinden yaralıyordu ve canımı yakıyordu. Zar zor bunlardan kurtularak kendi benliğimi bulmak için yola çıktım. Hayatta böyle değil miydi aslında ? kim olduğumuzu , ne olduğumuzu veya ne yapmak istediğimizi bize buldurmaya çalışır , kenarda sadece oturup izler ve olaylara göre bir rota çizerdi . Kapı çaldı bunları kendi iç sesime söylerken ve aniden düşüncelerimden sıyrılarak kapıya doğru hareket ettim . Gelen kişiyi tanımıyordum fakat siması çok tanıdık geliyordu derken ani darbenin etkisiyle kendimi yerde buldum. Hala gözlerim bulanık bir şekilde görüyordu o kişinin ne yaptıklarını ; dikkatle izliyordum. Tek umudum anne ve babamın bana gönderdiği paraları bulmamış olmasıydı. ‘’Gerçekleşmez belki ama dilemeye değer’’ dedim içimden.
Uyandığımda hiçbir şey hatırlamıyordum ve ne olduğunun farkında değildim . Kimdi etrafımdaki bu yabancı insanlar ? Neden başımda bekleyip bana pür dikkat bakıyorlardı ? Dışarıdan siren sesleri gelmeye başlayınca bir şeylerin ters gittiğini anladım ve ayağa kalkmaya çalıştım ancak bu konuda başarılı olmadım. Hastaneye giderken kim olduğumu düşünmeye başladım , bulamadım . Doktorların söylediğine göre hafızamı yitirmiştim ; beni ziyaret etmeye gelen akrabalarımı bile tanımıyormuşum . Onların kim olduğunu , hayatımda ne gibi yerleri olduğunu bilmeyi isterdim . ‘’ Gerçekleşmez belki ama dilemeye değer ‘’ dedim içimden .
Hastanede olduğum sürece bana farklı şeyler empoze etmeye çalıştılar ; her seferinde benim hiçbir şeyi hatırlamayan bir insandan başka bir şey olmadığımı söylediler. Hakkımdaki bu yargılar bana gerçekten ağır geldi ve onlara neler yapabileceğimi göstermek istedim. Bunlar zihnimde dönerken benim bu halde olmamın sebebi olan adam mahkemedeydi ve sürecin sonlanması için benim oraya gitmem , olanları anlatmam gerekiyordu.
Mahkemeye gidip yapmam gerekenleri yaptım ve sıra hakimin karar vermesine geldi . Bende tam bu sırada kendimi tutamayarak bir öneri de bulunmak istedim. Önerim ise şuydu : ‘’ Bu adam hafızamın geri gelmesi için bana yardım edecekti ve tüm cezası bu olacaktı.’’ Hakim bu olaya sıcak baktı ve kabul etti. Hastanede eşyalarımı toparladıktan sonra evime götürdüler beni.
Ertesi gün sabahın erken saatleriydi ve adam eve geldi , kahvaltı ettik ve çalışmalarımıza başladık. İlk başlarda bu durumdan nefret etse de daha sonra uyum sağlamaya başlamıştı. Materyal kaynaklar bakmaya başlamıştık ki içimde bu adama karşı bir nefret duygusu oluştuğunu hissettim ve ondan buradan çıkıp gitmesini istedim ne de olsa darp etmeye çalışmıştı. Hayatımın bu adamın elinde olması çok canımı sıkıyordu. Tam çıkıyordu ki bana kendisinin benim abim olduğunu söyledi. Yaklaşık 10 dakika onun yüzüne baktım fakat o kapıyı açık bırakarak gitmişti bile . Benim bir abim var mıydı? Varsa bile neden şimdi bana tek bir açıklama bile yapmadan gitmişti .
İşte hayatımı değiştiren dönüm noktası da burası olmuştu ve yavaş yavaş hatıralarım canlanmaya başlamıştı. Sonradan öğrendim ki ben zaten başından beri hafızası silinmiş bir insanmışım hep böyle yaşamışım ve abimin de yapmaya çalıştığı şey hafızamı yerine getirerek normale dönmemi beklemesiymiş.