Dünyanın her yerinde farklı güzellik standartları var. Örneğin küçük pürüzsüz yüz, beyaz ten, büyük gözler güzellik standartları olarak biliniyor. Bu standartlara uymayanlar çirkin olarak adlandırılıyor. Bu kişiler çirkin olduklarını düşünüp kendilerini sevmiyorlar. Sırf değiştiremeyecekleri özelliklerini başkaları beğenmiyor diye onlardan nefret ediyorlar. Sonra da beğenmedikleri özelliklerini güzellik standartlarına uyacak şekilde değiştiriyorlar. İnsanlar daha güzel ve sevimli görünmek için estetik, makyaj, dolgu gibi işlemlere başvuruyorlar. Ne kadar kendini değiştirirsen değiştir yüreğin kötüyse sevimli olamazsın. Yoksa dünyadaki herkes fiziksel özelliklerini değiştirir, iyi bir insan olduğunu düşünürdü.
Ne garip ki insanların kalpleri için güzellik standartları yok. Olsaydı bu standartlar ne olurdu? Bana göre; yardımseverlik, merhamet, adalet ve empati bu standartların başında gelirdi. Dünyadaki herkes bu standartlara uymaya çalışsaydı dünya daha farklı bir yer olurdu. Savaşlar, ırkçılık, şiddet, kıskançlık, acımasızlık, ön yargı dünyada var olmazdı. Maalesef çoğu insan için dış güzellik iç güzellikten önce geliyor. İnsanlar genelde birini tanımadan önce yüzü güzelse kalbi de güzeldir diye düşünüyor. Ancak o kişinin kalbi kötüyse dış güzelliğinin bir önemi kalmıyor. Örneğin bir meyvenin dışını çok beğenip yediğimizde içinin çürük çıktığını görebiliriz veya bir meyvenin dışını beğenmeyiz ama yediğimizde tadının güzel olduğunu fark ederiz. Bu meyvelerden birini seçecek olsak görünüşü kötü olan ama tadı güzel olanı seçeriz çünkü tadı kötüyse görünüşünün anlamı kalmaz. Bir insan güzel olabilir ama yaptıklarıyla bize zarar verebilir. Ya da birisi çok sevimlidir aynı zamanda da iyi yüreklidir. Böyle kişilere kalbinin güzelliği yüzüne vurmuş deriz. Aslında o kişinin sevimli olmasının nedeni iyi yürekli olmasıdır.
