Merhaba, ben Anne! Bu gün size başımdan geçen ilginç bir olayı anlatacağım. Sıradan bir günün başlangıcıydı. Yatağımda uzanıyordum. İçeriden sesler geliyordu. Dinlemeye karar verdim. Bunlar annem ile babamdı. Yine her zamanki gibi saçma konular hakkında konuştuklarını düşündüm. Annem “Ona nasıl söyleyeceğiz?” dedi. Babam “Endişelenme, eminim onun gerçek ailesi olmadığımızı öğrenince bunu anlayışla karşılayacaktır.” Ben şok olmuştum. Kendimi kötü hissettim. Evlatlık olduğum düşüncesiyle ayağa kalktım ve banyoya ilerledim. Yüzümü yıkadım. Kendime gelememiştim. Odama döndüğümde takvime baktım. Önce bunun bir şaka olduğunu düşündüm. Takvim de beni destekliyordu: 1 Nisan. Fakat hala bir şeyler ters gidiyordu. Bunun bir saçma şaka olduğunu varsayarak üzerimi değiştirip kahvaltı için mutfağa gittim. Moralimi yüksek tutmaya çalıştım. Ama ailem gayet ciddi görünüyordu. Rol yaptıklarını umut ettim. Kahvaltıma başladım. Annem yumurtayı yakmıştı. Stres altında gözüküyordu. Ufak bir kaza olduğunu düşündüm. Kahvaltımı yaptım ve biraz rahatlamak için odama gidip müzik dinledim. Korkuyordum. Fakat en fazla ne olabilirdi ki? Sonuçta onlar beni büyütmüştü. Bana bakmışlardı. Gerçek annem ile babam olmasalar da artık ailemlerdi. Birden odamın kapısını biri tıklattı. Bu “annemdi.” Yavaşça içeri adım attı. İnce bir ses tonuyla “Anne, biraz konuşabilir miyiz?” dedi. Bende “Tabii” dedim. “Bunu nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum ama, seni evlat edindik.” dedi annem. “Ne? Ama bu nasıl olur.” dedim bilmezden gelerek. Çok ciddi görünüyordu. Açıklamaya çalıştı, bende dinledim. Anlayışla karşıladım tabi. Aradan tam olarak 2 yıl geçti ve hala bunun bir şaka olduğunu söylemediler. Sanırım bu bir şaka değil. Ama bunu kabullendim. Gerçek ailem olmasalar da onları gerçek ailem olarak görüyorum. “Gerçek” ailemle de tanışmak istemiyorum zaten.
(Visited 288 times, 1 visits today)
