Küçüklüğümden beri resim çizmeye karşı beslediğim bir tutku vardı. Bu tutku yeteneğimi geliştirmeme, eserlerim için daha çok emek harcamam için motivasyonum oldu.
Bir gün resim dersimize öğretmenimizin bir tanıdığı sınıfımıza girdi. Gri bir palto ve şapkası vardı. Ders boyunca öğretmenin yanında, bir heykel gibi, hareket etmeden durdu. Tenefüs zili çadı, tüm arkadaşlarım dışarıya çıkarken benim sınıfta kalmamı istedi. Herkes sınıftan çıkınca kapıyı kapatıp ”Yanımda duran adam Kraliyet Resim Koleji’nden geldi. Okulları için yetenekli öğrenciler arıyorlar ve o öğrencilerden birisi sen olabilirsin.” dedikten sonra adam yaklaşıp ”Hepsi gerçek, okulumuzda tam burslu okumak istiyorsan Aralık’ın yirmisinde olacak resim yarışasında yer alıp birinciliği kazanmalısın. Kararın nedir? Risk alacak mısın?” şaşkınlıkla kafamı yukarı-aşağı salladım. Adam da ”Çok güzel, yarışmada bol şans dilerim.” deyip sınıftan çıktı. Sınıfıma girdim. Ders matematikti ve on dakika önce başlamıştı. Öğretmenim geç kalmamın nedenini sordu. Ben de resim hocasıyla konuştuğumu söyleyip sırama oturdum. Bana kızdığı yüzünden kolayca anlaşılıyordu fakat hiç aldırmadım. Derste not alırken ne çizebileceğimi düşünüyordum. Son sersin bitişiyle eve gittim, yolda aklıma pek çok güzel fikir gelmişti fakat hiçbiri uygun değildi. Eve geldiğimde şahane bir resim gözlerimin önünde canlandı. Hemen odama koşup dolabımdan bir tuval, fırça ve boyalarımı masama koydum. İlk başta çizimimi karakalemle tuvale çizdim. Çizim biter bitmez neyi nasıl boyayacağımı planlamaya başladım. Bir gecede boyayamayacağımdan her akşam çizimin belli yerlerini boyamaya karar verdim. Zamanımın büyük bir kısmını çizimi düzeltmekle ve geliştirmekle geçti. Haftaiçinde resmimle uğraşmak için okulu ektiğim de olmuştu.
Uykusuz ve stresli günlerle dolu haftalar sonra yarışmanın olacağı gün gelmişti. Resmi son saniyede . Boya son saniyede bitirdim, kuruduğunda hemen tuvali gazeteye sarıp arabaya bindim. Düzenlenen yarışma okulumun yanındaki bir galeride olacaktı. Oraya vardığımızda jüri gelmeden hemen yerimi alıp, tablomdan gazeteleri çıkarıp duvara astım. Çizmim diğerler katılımcıların çizimleri gibi değildi. Herkes hiç emek sarfetmeden sadece duygularını yansıtmışken benimki hem insanları pozitif duygularla besliyordu hem de birbiriyle uyuşan renklerle gözü yormadan güzelliğini yansıtıyordu. Tuvalin tam ortasında yaşam enerjisini güneşe püskürten kozmik bir ejderha vardı. Arka planında ise dans eden binlece ıldız ejderhayı sarmıştı. Çok heyecanlıydım, bu yarışmayı kazanmak için çok şeyimi verdim. Art arda uykusuz geceler geçirerek, okula uzun bir süreliğine gitmeden geçti bu haftalar. Bu karar ya beni hayal edemediğim güzelliklere ulaştıracak ya da feda ettiğim her şey kaybedilmiş sayılacaktı. Jürinin yaklaşmasıyla nabzım ve heyecanım artıyordu. Sonunda benim şaheserime bakmak için geldiler. Tek bir kelime bile etmeden elindeki kağıtlara not alıp gittiler. Diğer katılımcıların eserlerinin karşısında uzun süre durup çizme süreci hakkında soru sormaları çok şaşırtmıştı beni. Davranışlarından resmimden hoşlanmadıkları belliydi. Bir anda ne olduğunu anlayamadım. Yaptıkları beni öfkeyle dolduruyordu. Hislerimi fazla açığa çıkarmadan tuvali alıp galerinin büfesine gittim. Bir fincan cappuchino (kapuçino) siparişi verip sakinleşmeye çalıştım fakat olmuyordu. Neden sevmediklerini anlamamıştım. Tuvale problem olduğunu zannedip göz attım. Herşey yerli yerinde duruyordu, çizimin kozmik güzelliğini bozan orantısızlık ya da gözü kamaştırabilecek parlak renk yoktu. Bunun dışında beni üzen katlandığım işkencenin, bu yarışma için geleceğimi zedelemem bana birşey kazandırmamasıydı. Gözsüz, kulaksız ve dilsiz gibi hissettim. Ne yanımda beni destekleyecek birisi vardı ne de kendimi geçindirecek paraya sahiptim. Kahvenin parasını ödeyip tam çıkacakken yarışmada ödül kazananlar açıklanmıştı. Birincilik elimden kaydıysa da ikinciliği kimseye vermedim ve ikinci ressam için büyük bir para ödülü de vardı. Para ödülünü alıp kendime yeni ekipman alıp hayatımı resim çizmekle geçirdim.