17 yaşında ailemin isteği üzerine çok çalışarak İstanbul Koç Üniversitesi Tıp Fakültesi’ni kazandığımı öğrendim.
Ailemle büyük bir sevinç yaşarken tüm akraba, eş dost herkesden tebrik telefonları geliyordu. Kapının zili neredeyse hiç susmuyor, tanıdığım, gelebilen kim varsa eve dolmuştu.
Annem neredeyse havalara uçuyordu. Çünkü hep iyi bir meslek sahibi olmamı ve geleceğimi garantilememi istiyordu. Babam neredeyse ağlayacaktı ama ben buruktum.
Çünkü aynı gün benim çok istediğim, çocukluğumdan beri hayal ettiğim Ressamlık için Amerika’daki Alabama Üniversitesi’nin Güzel Sanatlar Fakültesi’ne kabul edildiğim ve artık oranın bir öğrencisi olduğum ile ilgili bir mail geldi. Ama bundan ailemin haberi yoktu!
Herkes tebrik edip ne kadar başarılı bir öğrenci olduğumdan, bunu hak ettiğimden bahsediyordu. Ama ben doktor olmak değil, ruhumu yansıtan resimler yapmak, içimdeki sevgiyi kağıda boyalarla aktarmak istiyordum.
Bu durumu aileme nasıl anlatacağımı bilemiyordum. Annem hemen bir kutlama yemeği organize etti. Yakın ailem, dedem, anneannem, dayım, halam, babaannem yani herkes vardı. Annem en sevdiğim yemekleri yapmış, masayı donatmıştı. Kardeşim mutluluktan tepemden inmiyordu. Yemekler yenildi ve herkes tekrar tebriklerini iletti.
Kafamda neler söylemem gerektiğini her ne kadar tasarlamaya çalışsam da annemin sevincinden cümlelerimi toparlayıp konuşmaya başlayamıyordum bile.
Ve bir sessizlik oldu…
Alabama Üniversitesi’ne gitmek istediğimi söyledim ve herkes olduğu yerde şaşkınlık içinde donakaldı. Annem oturduğu yerden kalktı ve benim kulağıma şunu dedi: Resim Bölümü’ne gitme, hem zaten seni İstanbul’da ziyaret edebiliriz.
Annem bunu dedikten sonra düşündüm, taşındım ve sonunda mutlu olabileceğim bir işte olmalıyım diye karar verdim. Anneme de bunu dedikten sonra gelecekte nasıl para kazanacağımı hesaba katmamıştım. Tıp Fakültesi’ni seçmeliydim. Ben hayallerimin peşinden gitmeliydim ama para kazanmayı hesaba katmamıştım. Maalesef tıbbı seçmeliydim, bu yüzden valizimi toparlayıp İstanbul’a giden biletimi aldım.