Kollarımı vücuduma doladım ve daha da hızlı yürümeye başladım çünkü üşüyordum. Tabii ki yine her kış olduğu gibi kendimi yağan karla beraber kaybetmiş ve üstümdeki ince hırkayla dışarıda bulmuştum. Hızlıca eve çıkıp üstüme bir şey aldım ve kendimi tekrardan başka bir olasılık yokmuşcasına dışarı attım. Hafif hafif atıştırmaya başlamış olan kar biraz daha hızlanmıştı ve ben bu olaydan fazlasıyla zevk alıyordum. Yıllardır sahiplenmiş olduğum ve ne zaman dışarı çıksam bir şekilde kendimi orada buluyor olduğum çardağa oturdum.
Yıllardır çoğu hatıram hep kış aylarında olarak beynime kazınmıştı. Şimdi yine bir kış günü hafiften hızlanmaya başlamış ve her tarafı yavaşça beyaza bürüyen bu mucizeyi izliyordum. Aslında kışı seven bir insan değilimdir çünkü okul ve soğuğun birleşimi hep içimi karartır. Ama her yıl ilk kar düşmeye başladığı saniye bu mucizenin ve bu yumuşak soğukluğun büyüsüne kapılmadan da yapamam.
Her yıl yeni yaşlar aldıkça, yavaşça büyüdükçe daha da anlamlı olmaya başladı kış ayları. Kışı sevmek için o kadar çok sebep bulabilirim ki… Çocukluğumdaki hatıralarımdan, o güzel günlerimden, çokça neşeli anı bulabilirim kışın gerçekleşmiş. Mesela çektiğim bir ağaç fotoğrafı vardı kışın yılın ilk karının düştüğü zaman . Bu fotoğraf ile okulumuzda ki yarışmayı kazanmış ve bana hediye edilen bu çantayı tüm ilkokul hayatımda kullanmıştım. Anısı olduğu için çok sevdim hep o çantayı.
Aklıma geldi de benim bu hayattaki en değerli varlığım da kışın bu dünyada ilk nefesini almış. Bir Ocak , tam yılbaşı gününün gecesinde uzunca bir zaman beklediğim şey tam da ben uyurken yeni yılın ilk karıyla gelmiş dünyaya. Sevgili kardeşim. Hep benim en değerlim olacak olan tek varlık. Yılın ilk gününde , yılın ilk karında ve harika bir kış akşamı bana hediye edildi.
Mutluluklarım olduğu gibi hüzün veren anılarımın sayısı da çokça bulunmakta. Bakınca şimdi senelerdir tek sorunum arkadaş edinmek ve edindiğim arkadaşlarla da aramın iyi olmasını sağlayamıyor oluşum oldu hep. Kış aylarına bakınca da aklıma gelen bir kaç tane böyle kayıplarım var. Üzücüler çünkü bende derin yaralar bıraktılar. Ama bu yaraların derinliği kadar sonrasında gelen insanların güzelliği var. Her bir acı benim büyümemi sağladı o yüzden bu kayıplarımı da seviyorum. Kışın çekindiğim fotoğraflar hep insanlarla oldu çoğu zaman. Bu yüzden güzel olmayan insanlar bile güzel anılar bırakmış oldular bilmeden.
Daha da şiddetlenmiş olan karın ortasında mutlulukla gök yüzün bakıyorum şimdi ise. Hayatımı ve hayatımın şu anki halinde olmasını sağlayan her kışı , beni ne kadar üşütseler de çok seviyorum. Eve doğru attığım her adımda içimdeki bu güzel ve huzur verici duygu daha da artıyor. Kışın mucizesi de bu işte ‘’huzur”. Bu mucizevi güzelliğin verdiği huzur ve mutluluğun asla geçmek bilmemesini umarak eve adımımı atıyorum.