Her sabah okula gitmek için aynı yoldan geçiyordu ama bu sabah her şey farklıydı. Gözlerinin önünde birdenbire beliren parlak, altın rengi bir kapı onu başka bir dünyaya davet ediyordu. Metehan, bu kapıyı görünce gözlerine inanamadı. Kapının parlaklığı gözlerini kamaştırıyordu. Adeta onu kendisine çağırıyordu.
Metehan kapıya doğru yürüdü. Çekinerek elini uzattı ve kapıyı açtı. Kapının arkasında ne olduğunu görmüyordu. Biraz tereddüt etti ama sonra kapıdan geçmek için gereken cesareti kendinde buldu. Kapının diğer tarafına adımını attı. Sonra diğer adımını da attı. Arkasındaki kapı kapandı. Metehan arkasına baktığında kapı yoktu, gitmişti. Etrafına bakındı. Burasının kendi mahallesinden farkı yoktu. Yollar, binalar, parklar… Hepsi aynı gibiydi. Gibiydi. Ufak tefek farklılıkları fark etti Metehan. Ayrıca görünürde hiç insan yoktu. Her yeri aradı, tüm mahalleyi dolaştı ama kimseyi bulamadı. Çok yorulmuştu. Bir parka girdi, bir banka oturdu. İçi geçti. Bir saat sonra uyandı. Saate baktı. Okula geç kalmıştı. Koşarak okula girdi. Sınıfına gitti. Kimse yoktu. Şaşırdı. Biraz geçtikten sonra fark etti; başka bir yerde olduğunu. Biraz düşündü. Acaba burası neresiydi? Neredeydi? Buradan nasıl çıkacaktı? Tabii ki bunların hiçbirine cevap bulamadı. Okuldan çıktı. Evine gitti. Cebinde anahtarı vardı. Kapıyı açmayı denedi. Kapı açılmıştı. Burada da kimse yoktu. Buraya nasıl geldiğini düşündü. Sabah yoldayken burada altın renkli, parlak bir kapı belirmişti. Metehan’ın geri dönmek için tek yolu vardı: Sabah kapının ortaya çıktığı yerde bekleyip kapının yeniden gelmesini sağlamak. Dışarı çıktı. Yolda beklemeye başladı. Bekledi, bekledi, bekledi. Fakat kapı gelmedi. Metehan sıkıldı. Evine gitti.
Sabah okula gitmek için çıktığı saatte tekrar çıktı. Kapının olduğu yere gitti. Kapı yoktu. Birden parkın orada altın renkte ışıklar belirdi. Metehan heyecanla oraya koştu. Kapı ortaya çıkmıştı. Metehan buraya veda edip kapının arkasına geçti. Sonunda gerçek mahallesine dönmüştü. Her şey aynıydı. Çok mutluydu. Saatine baktı. Önceki gün oradan ayrıldığından beri bir dakika bile geçmemişti. Hiçbir şeye bir anlam veremedi.