Karlı bir kış sabahıydı, yatağımdan yeni kalkmıştım dişimi fırçaladım ve kahvaltı için salona indim, yemeğimi yedikten sonra işe gitmek için hazırlanmaya başladım. Evden çıkıp garaja gittiğimde arabanın camının buz tuttuğunu fark ettim, buzu kazıdıktan sonra yola çıktım etraf her zamankinden çok daha sessizdi iş yerine vardığımda saat dokuza geliyordu her zamanki gibi sıkıcı işime başladım düzenlenip onaylanacak bir sürü evrak vardı. Bir süre geçtikten sonra hava almak için bahçede bir tur atmaya çıktım, bahçede hiç kimse yoktu ”Normalde her zaman birileri olur.” diye düşündüm ama çok da aldırış etmedim, yürümeye devam ettim. Biraz daha ilerlediğimde arkamdan birisi bana seslendi fakat döndüğümde kimseyi göremedim. Herhalde yorgunluktandır diye düşünüp bir kahve almak için yürümeye başladım. İş yerimizde ”Ceren Kafe” adında küçük bir kafe vardı çok sıcak bir ortamı olurdu, garsonları güler yüzlü ve sevecen olurlardı kafa dinlemek için çok iyi bir yerdi. Nihayet kafeye varmıştım kapıyı açtım ve içeride kimler var diye bir baktım burada da barista hariç hiç kimse yoktu acaba bir sorun mu var diye düşünmeye başladım. Kahvemi istedim ve barista kahvemi hazırlarken ona neden bugün kimsenin gelmediğini sordum. Beni takmadan işine devam etti, duymadığını zannedip bir kere daha aynı soruyu sordum. Bu sefer bana yavaşça döndü ve kahvemi uzattı sanki cansız bir ruhmuş gibi bir içtensizlikle ”Bilmiyorum” dedi.
Artık bir gariplik olduğunu fark etmiştim hemen kahvemi alıp kafeden çıktım. Binanın kapısına doğru en kısa yoldan koşmaya başladım. Yolda kafedeki adam gibi birkaç kişi daha gördüm fakat dikkat etmek için zamanım yokmuş gibi hissediyordum. Hemen merdivenleri çıkmaya başladım odamın kapısının önünde durmuş camları silen bir temizlikçinin olduğunu gördüm, sakinliğimi korumaya çalışarak ona doğru yaklaştım ve ”Neden herkes garip davranıyor?” diye sordum. Yavaşça kafasını çevirdi sanki gözleri bir ölünün gözleri gibiydi. Bir şey diyecekmiş gibi dibime girdi çok fazla yaklaştığında onu hafifçe itekledim, hiçbir tepki vermedi, öylece yerinde durdu bu fırsattan faydalanıp hemen odama girdim ve kapıyı arkamdan kilitledim.
Hızlıca eşyalarımı toplamaya başladım, hemen telefonumu kaptım ve polisin numarasını çevirdim, ulaşılamıyordu tekrar tekrar aramaya devam ederken bir yandan eşyalarımı toplamaya devam ediyordum. Hala ulaşılamıyordu. Ben de telefonu kapatıp cebime koydum çantamı aldım ve kapıdan çıktım. Çıktığımda kimseyi göremedim. Koşarak merdivenlerden aşağı indim bahçeye çıkan kapının yanına geldim kapıyı açtığımda gördüklerime inanamadım o ruh gibi davranan insanlardan onlarcası bana doğru yürüyordu, kıvrak bir şekilde aralarından sıyrılmaya çalıştım ama nafile çok fazlaydılar. Etrafımı iyice sarmaya başlamışlardı kaçmak için bir boşluk arıyordum ama kaçamıyordum beni tutup kendilerine çekiyorlardı ”uyan, uyan…” oda arkadaşım beni uyandırdı işime geç kalmıştım.