Garip

Son zamanlarda ailem benim hakkımda endişelenmeye başladı söylediklerine göre garip davranıyormuşum. Geçen bütün akrabalar bizim eve toplandı, ben de mutfağa giderken kendimle konuşuyordum ve işte o an salon sessizliğe büründü ve bütün bakışlar üzerimdeydi. Garipti, yani sizce kendinizle konuşmak kötü mü? Daha doğrusu garip mi? Hiç kendiyle konuşan olmadı mı? Bir kez bile mi? Sanmıyorum ama aile işte. Sizce daha sonrasında ne oldu? Psikoloğa gittik ve konuşmaya başladık. Neden? Ne sıklıkla? Bir sürü bunun gibi soru sormuş ama ben hiçbirini hatırlamıyorum. Ailem de bana neler dediğimi söyledi. Kendimi yalnız hissettiğimden dolayı demişim. Artık babam ve annem sürekli benimle ilgilenmeye başlamıştı ama sonuç değişmedi. Birkaç ay sonra tekrar gittik ve bu sefer ailemden bunaldığımı söylemişim ve yine hatırlamıyorum, işte bence garip olan unutmamdı, kendimle konuşmam değil. Daha sonrasında ailemle bu konuyu konuştuk ama ciddiye alınmadım, neymiş; numara yapıyormuşum. Hep öyledir zaten.
Şimdi insanların gözünün önünde kendi kendime konuşuyorum ve artık umurumda değiller.