Benim tuttuğum takım Galatasaray çünkü ben bebekken dayım bize geldiği zaman bana Galatasaray’ın pantolonunu, tişörtünü, atkısını, şapkasını ve çorabını giydiriyormuş, Galatasaraylı olayım diye. Ama Fenerbahçeli olan babam, dayım gittiği zaman, vakit kaybetmeden benim üstümdekileri çıkartıp, gönül verdiği takımının formasını giydiriyormuş.
Tabi ki benim küçücük kafam allak bullak oluyordu. Ama dayım her seferinde Fenerbahçe’nin maçlarda kaybettiğini söyleyerek, kafama kazınmasını sağlıyordu ki babamdan daha büyük ve muhteşem bilgi geldi. Atamız da meğer Fenerbahçeliymiş. Benim için çok iddialıydı. Ağır yerden vurmuştu. Atatürkle aynı takımı tutmak gerçekten müthiş bir fikirdi. Babam Fenerbahçe marşlarını da çalmaya başlayarak veriyordu coşkuyu. Tabii ki dayımın eli armut toplamıyordu. Odalardan gür sesiyle ‘’cimbombommm cimbomboommm, işte gerçek şampiyonnnnn ‘’ beynim de iki takımın marşları güzelce birbirine karışmıştı bile. Pes edip kura çekmeye karar verdim. Kurada Galatasaray çıkmıştı. O gün bugündür ölümüne Galatasaraylıyım. Ama öğrendiğim net bir şey vardı, iki taraftarın birbiriyle rekabeti çok centilmenceydi. Kazanan dostluktu.