Kendimi bildim bileli uzaylılara çok meraklıyımdır. Sürekli bunu araştırır, bunun hakkında düşünürüm. Günlerden bir gün bir haber takıldı gözüme. Diyordu ki; “Bugün iki arkadaş dron uçururken daha önce hiç görülmemiş bir nesne gördüler”. Biran heyecanlandım. Tatilde idik ve okula dönmek için sabırsızlanıyordum. Okulda bunu arkadaşlarımla konuşurken bir ses patlaması duyuldu. Hepimiz çok korktuk.
O gün eve yalnız döndüm. Kapının önünde anahtarlarımı ararken okulda olanları düşünmekten kendimi alamıyordum. Sonunda kapıyı açmıştım ve işte sürpriz! Kendi evimde tanımadığım ve daha önce hiç öylesini görmediğim yüzler. Neyse ki o kadar korkmadım. Aynı filmlerde seyrettiğim gibiydi. Evimde bir sürü uzaylı vardı. Ve görünümleri çok şirindi. Aman Tanrım, bir saniye! Ben bunları anne ve babamdan nasıl saklayacağım? Onlara birer ad taktım; Gery, Bery ve Cery. İşte oldu. Onlar bana hiçbir şey olmamış gibi bakıyordu. Oldukça zayıflardı ve bu yüzden onları annemlerin yatağının altına girmeleri için ikna etmeye çalıştım. Üç beş kelimede öğrettim, yada ben öyle sanıyorum. Sonunda onları ikna ettim. Tam saklandıkları anda annem geldi ama o da ne! Bery’nin kafası dışarıda kalmış, hemen bir örtü attım üstüne. Anneme kapıyı açtım. Her şey yolunda gözüküyordu.
Bir iki günü aldı uzay gemilerini tamir etmeleri, gitmeden “Ama bu böyle olmaz.” dedim, henüz yemedikleri baklava ve lokumdan ikram ettim. Onları uğurlarken öyle bir sarıldılar ki görmeliydiniz. Çok değil iki günde Marslı arkadaşlarım olmuştu. Beraber film bile seyretmiştik. Giderken su döktüm arkalarından, içimden de “Ne mükemmel iki gündü.” dedim.