Daha önce hiç kimsenin ayak basmadığı, nefes almadığı, dolaşmadığı, oyun oynamadığı, kardan adam yapmadığı bir yerde yaşamak ister miydiniz? Kimse istemezdi. Ama bu hayatı yaşamak isteyen yetmiş sekiz yaşında olan pembe yanaklı çok tatlı bir anneanne vardı. Eşi ölmüştü. Hiç misafiri bile gelmezdi. Sadece bayramlarda torunları gelirdi. Onun dışında onun yanına gelen bir kişi bile yoktu. Çok yalnız bir hayatı vardı. Kendisine ait küçük bir arsası var ve orada meyve sebze yetiştirerek geçimini sağlıyordu. Uzak yerlerde oturan insanlara bahçedeki hayvanlardan aldığı süt ve yumurtaları satıyordu. Günlerden bir gün kapısını birisi çaldı. Küçücük bir çocuktu. Kadın çocuğa adını sordu. Çocuk Berk dedi. Kadın Berk’e neden buraya geldiğini sordu . Çocuk hiç kimsesinin olmadığını ve çok aç olduğunu söyledi. Bunu yaptığına inanamıyorum. Nasıl buraya geldin? diye sordu. Çocuk sessizce sustu . Kadında onu evine aldı. Sen artık burada kalabilirsin dedi. Zaten ben tek yaşıyorum. Sana kalacak yer var dedi. Çocuk çok mutlu olmuştu. Hemen teşekkür etti. Ardından hemen yandaki eski koltuğun üstüne oturdu ve uyumaya başladı. Kadın da bahçeden topladığı şeylerle çocuğa yiyecek bir şeyler hazırlamaya başladı. İki saat sonra çocuk uyandığında sofraya oturup yemeğini yemeye başladı ardından kadına ev işlerinde yardım gerekirse size yardım edebilirim dedi. Kadında koltukları silmem lazım dedi . Bana yardımcı olursan sevinirim. Çünkü belim ağrıyor dedi. Çocuk hemen koşup kovayı ve suyu alıp geldi. Koltukları hızlıca silmeye başladı. O kadar kirli bir koltuktu ki çocuk sil sil bitiremedi. Ardından kadın da Berk’e yardım etti ve koltuğu birlikte hızlıca silmeyi bitirdiler. Ardından akşam olmuştu ve ikisi de uykuya gitti. Çocuk kadına hayatımda geçirdiğim en güzel gündü size çok teşekkür ederim deyip uykuya daldı.
