Merhaba ben Merve. Şimdi size çok eskiden yaşadığım bir anıyı anlatacağım. Bu anıyı yaşadığımı bile unutmuştum. Fakat birkaç gün önce salondaki o tabloyu görünce her şeyi hatırladım. Şimdi her şeyi en başından anlatacağım.
Eskiden resim yapmayı çok severdim. Hatta lisedeyken en büyük hayalim “Güzel Sanatlar Üniversitesi” ‘nde okumaktı. Lisedeyken en yakın arkadaşım Zeynep ile resim çizmeyi çok severdik. Bir gün iyice düşündükten sonra ressam olmayı çok istediğimi fark ettim. O yüzden hemen üniversite sınavlarına hazırlanmaya başladım. Zaman su gibi akıp geçti. Üniversite sınavının olacağı gün sonunda gelmişti. Herkes çok stresliydi. Tabi ben de dahil. İstediğim üniversiteyi kazanmayı çok istiyordum. Sınav bitince herkes sanki herkes daha da bir streslenmişti. Çünkü bazı kişiler yanlış yaptıkları soruları şimdi fark ediyor, bazıları ise sınav sonuçlarını çok merak ediyordu. Hatta sınavı çok kötü geçtiği için ağlayanlar bile vardı. Neyse ki benim sınavım o kadar kötü geçmemişti ama sonuçları çok merak ediyordum. Bir kaç ay geçtikten sonra sonunda sınavlar açıklanmıştı. İstediğim üniversiteyi kazanmıştım! O kadar mutluydum ki havada uçuyordum. Sonra üniversite bitince Lale adındaki bir arkadaşımla Ankara’da bir ev tuttuk. Fakat ailem İstanbul’da yaşadığı için onları çok özlüyordum. Evdeyken bir sürü resim çizdim ve tablolar yaptım. Bir gün o kadar güzel bir tablo yaptım ki, ev arkadaşım Lale, babasının bir arkadaşının düzenlediği resim yarışmasına tablomla katılmamı istedi. Ben de tabi ki katıldım. Bir iki ay geçtikten sonra sonuçlar açıklandı. Yarışmayı kazanmıştım! Çok mutluydum. Bir kaç gün sonra jürilerden biri beni aradı ve benimle tablom hakkında konuşmak istediğini söyledi. Ben de kabul ettim. Bana eskiden resim çizmeyi çok sevdiğini hatta tablolarıyla bir çok resim yarışmasını kazandığını söyledi. Fakat bir gün kolunda sakatlık çıktığı için resim yapamaz olmuştu. Aylar geçtikten sonra kolu iyileşmişti fakat o artık resim çizmek istemiyordu ama benim tablom onu tekrar resim çizmeye motive etmişti. Bana çok teşekkür etti. Ben de tablomu ona hediye ettim. Çok uzun zaman geçtikten sonra (belki üç dört yıl) Lale’nin babasının bir arkadaşının sanat sergisine gittik bir sürü güzel tablo vardı. Sonra onun evine gittik. Bir de ne göreyim! Salonda benim eski tablom baş köşeye asılmış. Meğerse bu ev o resim yarışması jürisi olan adamın eviymiş. İşte bu anıyı da salonda eski tablomu görünce hatırladım. 