Selam, size bugün 8 Mart günü yaşadığım bir olayı anlatacağım.
8 Mart sabahı uyandım. Güne her zamanki gibi başladım. Hazırlandım ve evden çıktım. Dışarıya çıktığımda hiçbir erkek yoktu. Simitçi kadındı, otobüs şoförü kadındı, taksiciler kadındı, herkes kadındı. Buna inanamadım. Gözlerimi ovuşturdum ve tekrar gözlerimi açtığımda yine her yer kadındı. İnanamadım, sonunda adaletsizliğin, erkeklik üstünlüğü, “Kadın onu yapamaz.” ve birçok saymak istemediğim şeyler yoktu. Tek gördüğüm içleri tertemiz, saf yürekli kadınlardı. Hepsine tek tek sarılmak istedim. Ama aniden önümden bir kadın topluluğu geçti ve bir pankart taşıyorlardı: “KADINLAR ONU YAPAMAZ DEĞİL, KADINLAR HER ŞEYİ YAPAR”, “KADINLAR BAŞARAMAZ DEĞİL, KADINLAR BAŞARDI!” yazıyordu. O an gözlerim dolmuştu, benim için o kadar önemliydi ki… Mutlulukla işe gittim ve patronum da artık bir kadındı. Çok güzel sohbet ettik, birbirimize yardım ettik. En son işim bitti ve eve güvenle döndüm. Ama evde bir eksiklik vardı… “OĞLUM!!” diye bağırdım, oğlum bir erkekti. Mutluydum ama bir o kadar da üzgündüm. Ne kadar yaramaz olsa da çok seviyordum. Beni o saniyeden sonra karanlıklar kapladı. Çok yorgundum, düşündüm ki belki bu bir rüyadır, uyuyayım diye. Hemen yatağa koştum ama uykum yoktu. Hemen kankamı aradım ve geldi, saatlerce sohbet ettikten sonra ikimiz de uyuya kalmıştık. Sabah kalktığımda mutfaktan mis kokular geliyordu, halbuki kankam da yanımda uyuyordu. Hemen kalktım ve ne göreyim, çocuğum ve nişanlım bize kahvaltı hazırlamışlar. Kadınların tek yaşaması bitse de ben çok mutluydum, tüm dünya da mutluydu. Ve o günden sonra bir evlenme teklifi aldım. Bence hala kuşkulanıyorum, nasıl gittiler ama olsun, mutluluğumuz yerine geldi ya.