Çevrimiçi derslerim henüz bitmişti. Artık rahat bir nefes alabilirdim. Ağabeyim okuldan yeni dönmüştü. Onunla beraber koridor futbolu oynamaya karar verdik. 15 dakika boyunca öyle heyecanla oynadık ki annem sürekli “Topa yavaş vurun, ev sallanıyor!” diye bizi uyarıyordu. O anda gerçekten evimiz sallanmaya başladı.
İzmir’de geçen hafta yaşanan deprem sonrasında enkaz altında kalanlar için dua ederken işte bizim evimiz de sallanıyordu ve kitaplık yere düştü. Deprem oluyordu. Ağabeyim ve ben masanın altına saklanarak birbirimize sımsıkı sarıldık. Gözlerimizi hiç açamıyor ve sadece ağlıyorduk. Biz de kurtulmaları için dua ettiğimiz çocuklar gibi enkaz altında kalmıştık. Sonra bir mucize oldu. Annemin eli usulca omzuma dokundu ve ağabeyimle beni masanın altından çıkardı. İşte o anda her şeyin bir kâbus olduğunu anladım ve rahat bir nefes aldım.