Öncelikle şunu belirtmeliyim; yaşanan her şeyden, yapılan tüm tartışmalardan ve boşa harcanmış upuzun yıllar konusunda ne kadar pişmanım anlatamam. Ona yaptığım ve söylediğim onca şeye rağmen aklıma beni düşündüğü asla gelmemişti. Ödül konuşmama on dakika kalmışken öğrendiğim bu gerçekle nasıl yüzleşeceğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. Sakinleşmeye ve her şeyi idrak edebilmem için zamana ihtiyacım var, fakat elimde bu kadar fazla zamanım da kalmamıştı.
Liseye ilk başladığımız andan beri yanımda durmuştu sürekli. Açıkçası ikimizin de pek arkadaşı yoktu , sadece ben herkese karşı daha soğukken Isabel ise tanımadığı insanlara bile sıcacıktı. Bu kadar yıl nasıl arkadaş kaldığımızı merak ediyorum doğrusu. Tüm lise yıllarımızın beraber geçmesinin ardından aynı üniversitenin aynı bölümünü de tutturmayı başardık. Altı yıl boyunca ülkemizin en iyi üniversitelerinden birinde kimya bölümünü beraber okumanın ardından projeler ve deneyler üzerinde çalışmaya başladık.
İki yıl boyunca yaptığımız çalışmalarla ülkemizde tanınan en genç bilim insanları olma yolunda ilerliyorduk. Ardından çok büyük bir proje almıştık ve ülkemizi dünya çapında temsil edecektik. Ünlü profesörlerin yardımıyla projemizi başarıyla tamamladık, gerçekten başarılı bir proje elde etmiştik. Daha sonra yarışmanın bulunduğu ülkeye gittik ve birkaç tur sonrasında projemiz finale kalmış durumdaydı. Ülkemizde finale kalan ilk bilim insanları olmanın yanı sıra ayrıca bunu başaran en genç insanları bizdik. O an kaybetsek bile umursamazdık çünkü gerçekten büyük bir şey başarmıştık ve bu bizim için önemli bir şeydi. Bir hafta boyunca jürilerin değerlendirmesi sonucu projemiz kazanmıştı. Kazanmış olmanın sevincini yaşarken aynı zamanda onlarca üniversite ve bilim insanından beraber çalışma teklifleri geliyordu. Ben o an bunu fark edememiştim ama hep hayalim olan üniversite bile teklif vermişti. Fakat o an en yakın arkadaşım, en yakın dostumdan hayatımın darbesini yemiştim. Onlarca, yüzlerce insanın önünde benim proje hiçbir katkı sağlamadığımı, sadece Isabel’in yanında durmak için geldiğimi söyledi. Her ne kadar inkar etsem de kimse bana inanmamıştı, tüm övgü ona gitmişti bana ise kocaman bir nefret kalmıştı. O an ne kadar sinirlenmiştim size anlatamam. Ancak bunu benim iyiliğim için yaptığını on yıl boyunca asla fark edemedim.
On yıl boyunca neden bana böyle bir şey yaptığını asla anlayamadım, daha doğrusu asla nedenini araştırmadım. Sadece kimsenin yardımı olmadan, tek başıma büyük başarılarılar elde etmeye çalıştım ve başardım da. Tek sorunum yanımda kimsem yoktu, gerçi bu benim için pek de önemli değildi. Konuşmam için beş dakika kalmışken elimde konuşmam aklımda ise yeni öğrenmiş olduğum gerçek vardı. Hızlıca geçen dakikaların ardından nihayet sahneye çıkma vaktim gelmişti. Konuşmamı yapmak için alkışlar eşliğinde kürsüye çıktım. Tam konuşmaya başlayacaktım ki kalabalığın arasında onu gördüm. Onun gülümseyen yüzünü görmemle beraber aslında yıllar önceki projemize yardım eden profesörlerden birinin projeye bir tür kimyasal eklediğini ve bunun yüzünden başımızın belaya gireceğini bana söylemek yerine beni uzaklaştırmaya çalıştığını öğrenmem aklıma geldi. İşte o an, konuşmamı tamamen değiştirdiğim andı.
“Herkese burada bulunduğunuz için teşekkür ederim, bu ödülü en yakın arkadaşım Isabel olmasa asla kazanamazdım. Sonuçta projem onun vücut parçalarından oluşuyor; dolayısıyla kendisi olmasa şuan olduğum konumda olamazdım. O yüzden bu ödülü ona adıyorum.”
Ben herkese gülümseyen gözlerle bakarken herkes dehşet dolu bakışlarla birbirine bakıyordu. Ne yaptığımı anlayamadığım için gözlerim Isabel’in bulunduğu noktaya gitti. Bana bembeyaz bir yüzle baktıktan hemen sonra yok oldu. Gözümün önünden yok olmasıyla ne yaptığımı yeni anlamıştım. Binlerce insanın hatta televizyonlardaki insanlarla beraber milyonlarca insanın önünde arkadaşımı öldürdüğümü itiraf etmiştim. Kulağıma dolan uğultu ve gözlerimin kararmasından hemen önce beraber beş polisin ve iki sağlık çalışanın bana doğru geldiğini gördüm. O günden beri ne bir gün ışığı ne de tek bir insan yüzü gördüm.