EKSİK PARÇA

Paralel evren sonlu ve sonsuz var olan olası evrenlerin hipotezsel bütünüdür ve bu evrenler var olan her şeyi: bütün mekan, zaman, madde ve enerji ile birlikte fizik kanunları ve fiziksel değişimleri kapsar. Harvell ailesi için paralel evren kavramı çok önemliydi. Robert Harvell ve kızı Veronica bunun üstüne çok çalışmışlardı. Veronica bir üniversitede profesördü ve öğrencileriyle çoğu zaman paralel evren teorisi hakkında ders işliyordu. Babası Robert ise ortadan kaybolmadan önce paralel evrenler hakkında büyük bir araştırma yapıyordu. Robert Harvell yaklaşık üç yıl önce kaybolmuştu. Bir gün araştırması için önemli bir yere gitmesi gerektiğini söyleyip evden gitmişti fakat saatler, günler hatta aylar geçtiği halde geri dönmedi. Bir anda ortadan kayboldu. Veronica artık annesiyle yalnız yaşıyordu. Babası asla uğraştığı projesini tamamlayamamıştı. O yüzden Veronica babası için projesini bitirmeye çalıştı. Gece gündüz paralel evrenlerin gerçekliğini nasıl sağlayabileceği hakkında çalışmalar yaptı. Sabah kalkıyor araştırma yapıyor, okula gidiyor, okuldan dönüyor, araştırma yapmaya devam ediyordu. Uzun aylar boyunca hayatı böyle sürdü. Babasına onu ve annesini terk ettiği için çok kızgındı ve babasının hep çok uğraştığı fakat bitiremediği projeyi kendisi bitirirse Veronica kendini daha iyi hissedeceğini umuyordu. Bir gün okulda bir ders esnasında aklına dank etti. Araştırmada neyi yanlış yaptığını, neyin eksik olduğunu anlamıştı. Hemen sınıftan koşarak çıktı. Öğrencileri ona şaşkın yüzlerle bakarak arkasından ne olduğunu sormak için bağırdılar. Fakat bunu yapmalarının bir anlamı yoktu çünkü Veronica çoktan sınıftan çıkmıştı. Birkaç saat sonra Veronica yerinde duramıyor mutluluktan ve heyecandan zıplıyordu. Sonunda uzun uğraşlar verdiği projesini tamamlamıştı. Ertesi gün bir karar aldı. Hemen araştırması ve teorisini nasıl kanıtladığı hakkında bir makale yazdı ve okulunun dergisinde yayımladı. Yazdığı makale düşündüğünden daha da çok ilgi çekti ve akademik bir ödül için aday gösterildi. Birkaç hafta sonra ödül töreninde stresten ölüyordu. Daha önce hiç öyle bir ortamda bulunmamıştı bile. Annesi tabi ki onun yanındaydı ve onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Bir süre sonra sonunda sıra Veronica’nın aday gösterildiği ödüle geldi. Sahnedeki adam elindeki zarfı açtı ve gülümseyerek “Bu ödülü kazanan kişi…. Veronica Harvell” diye bağırdı. Tüm salon alkışlarla dolmuştu. Veronica konuşmasını yapmak üzere sahneye çıktı. Konuşmasını, kazanırsa diye birkaç gün önceden hazırlamıştı. Konuşmasında araştırmadaki motivesinin babasının onu terk etmesi yüzünden ona duyduğu kızgınlık olduğunu anlatacaktı. Veronica önce annesine teşekkür etti sonra da babası hakkında konuşmaya başladı. Fakat tam konuşmasının ortasında salonun sonuna baktığında nutku tutuldu. Yıllardır görmediği babası salonun en kuytu köşesinden onu izliyordu. Meğer o da araştırmayı bitirmiş ancak kimseye söylememişti. Başka bir zaman çizgisinde olan bir evrene ulaşmıştı. Veronica olduğu yerde kaldı. Kelimesi kelimesine ezberlediği konuşma bir anda aklından uçup gitmişti. Babasını görünce gözlerinin hala ışıldamasına rağmen yüzündeki tebessüm yok oldu. Konuşmasını kesip sahneden inerek koltuğuna doğru yürüdü. O iki metrelik mesafe onun için  kilometrelerce yol gibiydi. Mutluluk ve öfke arasında sıkışmış bir halde yerine oturdu. Ne yapacağını bilemiyordu. Arkasına dönüp baktı. Fakat az önce gördüğü adam orada yoktu.