Teşekkürler… Yaptığınız her şey için. Vatanımızı kurtardığınız için, bizim için savaştığınız için. Bazen kendi kendime diyorum ki acaba ben o zamanlarda yaşasam ve ben yine Türk olsam ne yaşardım. O kahramanlıklarla neler hissettiğinizi çok merak ediyorum. Büyük bir ülkenin destanı olmak kolay değil tabii ki.
Çanakkale’ye gittiğimde bastığım her yere çok dikkat etmiştim. Sanki benim atalarım orada yatıyor gibiydi. Hani diyor ya şair ”Bastığın yerleri ‘toprak!’ diyerek geçme, tanı: Düşün altında binlerce kefensiz yatanı. Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır, atanı: Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı.”
Benim bab
amın anneannesinin altı dayısı da orada şehit olmuş. Bizim düşmanlara bir karışını bile vermediğimiz, vermeyeceğimiz bir yerde şehit olmak…
Okulumuzda lisenin Tarih öğretmeni bize Çanakkale Zaferi’nin hem tarihini hem de destanını o kadar güzel anlatmıştı ki…
UNUTMADIK, UNUTMUYORUZ, UNUTMAYACAĞIZ…