Okuldan eve gidince o kadar yorgundum ki hiçbir şey yapmamaya kararlıydım. Bir ara yerimden kalktım ve çantamı boşaltmaya niyetlendim. İşte o anda çantamda, en yakın arkadaşım Ege’nin uğurlu kırmızı kalemini gördüm.
Bakmak için aldığım kalemi zil çalınca çantama koyuvermişim. Ege ve ailesi hafta sonu şehir dışına gideceklerdi ve orada bir ay kalacaklardı. Öğretmenin verdiği ödevleri sadece uğurlu kalemiyle yapar ve kalemini yanından hiç ayırmazdı. Eyvahlar olsun! Bu yorgunlukla Ege’ye nasıl kalemini götüreceğim? Ama tembellik yapmamam gerekiyor, ağabeyime benimle birlikte Ege’nin evine gelebilir mi diye sordum. Tabii ki itiraz etti, arkadaşlarıyla oyun oynuyordu ve o da çok yorgundu.
Ona durumu açıklayıp gidebilir miyiz, lütfen abicim dedim. Ama o bir türlü ikna olmadı. Ben de kendim gitmeye karar verdim. Zaten iki sokak arkada oturuyorlardı. Çok kısa bir mesafeydi bu. Artık tek başıma bazı şeyleri halletmenin zamanı gelmişti.
Bisikletime bindim ve yola çıktım. Biraz heyecanlandım. Ege’lerin kapısına geldiğimde kapının arkasında bir ağlama sesi duydum. Yavaşça kapıyı tıklattım. Ege hüngür hüngür ağlayarak kapıyı açtı. Ona kalemi benim yanlışlıkla çantama koyduğumu söyleyip verdiğimde, nasıl mutlu olduğunu anlatamam size.
Sonra eve geldim. Annemle babam kapıda beni bekliyorlardı. Çok kızgın görünüyorlardı. Evde beni göremeyince çok endişelenmişler. Durumu onlara anlattım. Bana kızmak yerine ağabeyime kızdılar. Ama benim de artık büyüdüğümü ve tek başıma bazı işleri başarabileceğimi anladılar.
Bu arada Ege’ye yanlışlıkla kendi kırmızı kalemimi vermişim. 🙂
Demir Biçer
4-A Sınıfı