Gözümü açmaya zorlayan güneş ışığı sabahın geldiğini müjdeliyordu. Saat daha sabahın 7’i olmasına rağmen ne kadar güneşliydi dışarısı. “Burada ne kadar erken sabah oluyormuş” diye düşündüm. Annemle daha dün akşam konuşmuş olamama rağmen ne kadar da özlemiştim. Biraz zaman geçmesini beklesem sanki daha iyi olurdu sonuçta orada güneş bu kadar erken doğmuyordu.
Yatağımdan bir roketin 5’ten geriye sayıp kalktığı gibi 5, 4, 3, 2, 1 deyip kalktım. Dün o kadar yorulmuştum ki bu kadar hızlı kalkmasam tekrar uyuyabilirdim bu sıcacık yatağın içinde. Etrafıma bakınca bu düşüncelerden sıyrılıp “bir an önce ev bulup taşınmam gerekiyordu” diye düşünmeye başladım, sonuçta hep otelde kalamazdım. Hemen bilgisayarın karşısına oturup evlere bakmaya başladım. Tam istediğim gibi bir ev çıktı karşıma derken saatin 9 olduğunu ve hala aç olduğumu fark ettim. Hemen üstüm değiştirip otelin terasındaki yemek salonuna çıkmak için asansöre bindim. Asansörde bir Çinli çift ve çocukları vardı. Çocuk annesine yemeğin 11’de bittiğini söylemeye çalışıyordu ve annesi de yarın daha erken inmeleri gerektiğini çünkü 10 da bittiğin söylüyordu. Bir anda “Hayır kahvaltı 11’de bitiyor.” dedim. Çinliler bana şaşkın bir şekilde “Siz de mi Çin’den geldiniz?” diye sordular. “Bunu anlatmak çok uzun sürecek ve zaten Çinliler Uygur Türklerini sevmiyorlar” diye düşünürken asansör kapıları açıldı ve konuşmamız yarıda kaldı.
Ne kadar da çok çeşit vardı. Bu kadar çok çeşit yemeği bir arada görünce karnımın açlığını daha da çok hissetmeye başladım. Hemen tabağımı birkaç şeyle doldurup günlerdir aç olan bir aslanın avını iştahla yemesi gibi tabağımdaki yemekleri iştahla yemeye başladım. Ben yemeğime odaklanmış yerken yanıma asansörde karşılaştığım Çinli aile geldi ve “oturabilir miyiz?” diye sordular. Ben de başımı öne doğru eğerek masayı gösterdim ve “buyurun” dedim. Bir anda konu Çinceyi nasıl öğrendiğime geldi. Aslında ana dilim Uygurca olsa da okullarımızda Çincenin de öğretildiğinden bahsettim. Herkesin en merak ettiği konu olduğu gibi tabii ki de onların da en merak ettiği konu Çin Hükümeti’nin Uygur Türklerine nasıl davrandığıydı. İşte bu gerçekten uzun bir konuydu. Hayatımın en uzun ve geçmek bilmeyen zamanını nasıl birkaç dakikaya sığdırabilirdim ki. Ağlamamak için kendimi zor tutarken tek diyebildiğim “Size anlatıldığı gibi değil” oldu. Birkaç dakika sonra kendime gelince devam ettim. “Annemden aylardır ayrıyım, ilk Almanya’ya gittim ve daha sonra da buraya yani İngiltere’ye geldim. Her gün annemle konuşmaya çalışıyorum ama bazenleri telefonu kapalı oluyor, bazenleri de işim var deyip yüzüme kapatıyor. Şu 2 gündür de ‘bir daha arama’ diyor ama annemin normalde böyle bir şey demez. Bunların hepsini kapıda bekleyen polisler söyletiyor. Herhangi bir arama olduğunda hemen eve gelip telefonu kapatmasını söylüyorlar. Eğer bu kurallara uymazlarsa da ‘eğitim’ adı altında geçen bir hapishaneye tıkıyorlar. Gerekçelerini de suç işleme eğiliminde oldukları için ‘kafalarındaki aşırı düşünceleri değiştirmeye çalıştıkları’ şeklinde açıklıyorlar ama aslında ‘beyinlerini yıkıyorlar’. Ziyaretçiler gelmeden önce de daha kötü bir yere gitmek istemiyorlarsa burası hakkında kötü bir şey söylememeleri gerektiği hakkında tehdit ediliyorlar. Bunları nereden mi biliyorum? Birkaç ay önce ben de o hapishanelerden birine sırf telefonumda mesajlaşma uygulaması yüklü diye girdim. İşte Çinceyi de orada öğrendim. Saatlerce Çince ve Çin türküleri öğretirlerdi bize.”
Bunları anlatırken o günler canlandı gözümde. Yüksek duvarlar, dikenli teller ve gözetleme kuleleri ile çevrili günler. Dünyaya sosyal etkinliklerin yapıldığı yer olarak tanıtılsa da özgürlüğümün olmadığı yer. Her yeni gelen ziyaretçi ile oyunculuğumun geliştiği günler. “Bütün dünya sessizliğe büründü. Bu yardım çığlığını bir tek ben mi duyuyorum?” dediğim günler…
