Bu olayları yaşarken henüz 12 yaşındaydım.Aradan tam 1 yıl geçti. Daha dün gibi hatırlıyorum. Hayatımın şokunu geçirdiğim gündü. Çok uzatmayacağım,hemen anlatmaya geçeceğim.Hala anlatırken bile tüylerim diken diken oluyor. Yanlış hatırlamıyorsam Aralık ayıydı. Dışarısı buz gibiydi. Sabah kalktım, elimi yüzümü yıkadım ve hemen aşağı mutfağa indim. Annem ve babam yoktu. Üstelik pijamaları da yatak odasındaydı. Büyük ihtimalle sabah erkenden uyanıp dışarı çıkmışlardı. Ya da bir önceki akşam eve hiç gelmemişlerdi. Ki bu ihtimalden çok korkuyordum. Daha sonra hemen annemi aradım.Telefonda hiç beklemediğim yaşlı tuhaf bir kadın sesi çıktı. Ona şu şekilde sordum ;
‘- Kimsiniz ? Annemin telefonun sizde ne işi var ? Annem nerede ?’ O ise hafif gülerek bana şu şekilde cevap verdi;
– ‘Tam arkanda…’dedi. Arkama baktım ama kimsecikler yoktu. Artık sinirlenmeye başlıyordum. Ve ona bağırarak şöyle dedim;
-Yeter artık! Benimle oyun oynama.YETER! Çabuk annemle babamı getir bana.’ dedim. Ama çoktan telefonu kapatmıştı. Ağlıyordum. Her şeyin bir kabus olmasını istiyordum ama değildi. Maalesef değildi. Aradan bir yarım saat geçti. Sonra annemin telefonundan tekrar aradı. Hiç vakit kaybetmeden telefonu açtım; ve şu şekilde aramızda diyalog gelişti;
-Annem ve babam nerede lütfen söyle.
– Pekala öğrenmeyi gerçekten çok mu istiyorsun?
-Evet hem de çok istiyorum
-Tam yanı başındalar.
O an gerçekten duyduklarıma inanamıyordum. Çünkü bu şakayı ikinci kez yapıyor olamazdı.Kafamı korkarak yana çevirdim. Ve bir de ne göreyim, annem ve babam yüzündeki garip gülümsemeyle bana bakıyorlardı.İşte o an evden çığlık atarak koştum. O soğuk kış gününde ayaklarımda terlik vardı, üşüyordum, ama eve asla geri dönemezdim…