Çocuklar önemli ögelerdir: çünkü bu günün küçüğü, yarının büyüğüdür onlar. Anne ve babalar çoğu zaman çocuk yetiştirmek için hazır olduklarını sanırlar fakat bu işin hafife alınmaması gerektiğini ve sabırlı davranmaları gerektiğini pek bilemiyorlar.
Anne baba olmak için, en gerekli olan şey sabırdır. Bu dönemde büyük bir kesimi ifade eden genç çiftler çocuklarından çok çabuk sıkılıp ellerine tablet, telefon tarzı aygıtlar veriyorlar. Bu konuda sağlığını riske atmadan teknoloji ile yetiştirmek zararlı değil, ama insanlar bu ucu açık aygıtları, içinde her türlü içeriğin bulunduğu ve tuzaklar ile dolu ve ülkemizin henüz toy olduğu bilişim ile karşılaşan çocuk medyada çok ürpertici ve örnek alınmaması gereken kişilikler ile büyür. Ayrıca bir çocuğa ağladığı ve rahatsız ettiği takdir de her istediğini yaparsanız bu çocuk her zaman ilgi bekler ve şımarık biri olabilir. Bir bebeği erken yaşlarda gayet güzel bir şekilde bilinçli, yetenekli ve kendi tutumları gibi sabırlı olur. Bu sorumluluk insanı mutlu eder fakat zordur. Benim bahsettiğim özellikler bir baba ve anne için doğuştan gelen özellikler değil. Bu nedenden dolayı tek yolları bu teknikleri öğrenmektir. Bu yüzden geleceğin büyüğü olacak çocuk doğru yetiştirilmelidir. Bu olay eğitimi alınması gerekecek kadar önemli ve hassastır. Ama tahminimce insanımız “bunun okulu mu olur?” gibi cümleler söyler. Eğer ki erken yaşta çocukla iyi iletişim kurabilirseniz yeni bir dil veya bir müzik aleti çalmasını sağlayabilirsiniz. İnsan bir ülkeyi , toplumu ve dünyayı oluşturur. Zorunlu eğitim bireyleri kaliteli kılar. Eğer ki çocuk yetiştirmek için eğitim verilseydi ve herkes bu eğitimin içerisinde olsaydı toplum daha bilinçli , daha ahlaklı, daha akıllı olurdu. Belli bir yaşı geçmiş çocuklara kızmak insanların yaptığı bir hatadır. Çocuğun hatalı davranışlarını engellerseniz ve neyin nasıl olduğunu açıklar ve bunlara göre yetiştirirseniz çocuk hatalı hareketleri yapmamaya başlar. Ama insanımız enerji dolu bir çocuğu sürekli oturmaya zorlayıp enerjisini atmasına izin vermezseniz çocuğu yaramaz olmak la suçlayamazsınız. Günlük hayatta çoğu kez çocuklar beni sinirlendirir fakat daha çok anne babalarına kızarım. Ben de çocukken yaramazdım fakat utangaçlığım beni kısıtladığı için şımarıklık yapmak için fırsat bulmaya çalışırdım herhalde başkası olsam kendime katlanamazdım. Neyse ki bir ablam vardı ve beni ıslah etti. Anne ve babalar için çocuk hayatlarındaki en büyük servet ve onlara duydukları sevgi her zaman ağlayan çocuklarını mutlu etmek istiyor. Bu kadar değer verdiği insanın ağlamasını görünce üzülüyorlar doğal olarak. Fakat bu konularda duyguları bir kenara bırakıp mantıklı hareket ederlerse hem kendi ilişkilerini hem de çocuğun hayatını daha güzel yapar. Ve bunu yapabilmek kolay olmasa gerek herhalde. Ben baba değilim evlenmedim, çocuk da yapmadım o yüzden. Ve bu kadar zor ise gerçekten zorunlu olarak eğitim verilmeli.
Bu eğitim nesilden nesle devam ettikçe insanlık daha duyarlı olacaktır.