“Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğün/ Allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar/ Oynasınlar türküler söyleyerek yıldızların arasında…”
Bu dizeler bana çocukların dünyayı oyunlarıyla, şakalarıyla, neşeleriyle eğlenceli ve mutlu bir yere dönüştüreceğini çağrıştırıyor. Evet, verin bize dünyayı; bize emanet edin, biz de dünyamızı sevgi dolu, canlı ve coşkulu bir yere dönüştürelim.
“Kocaman bir elma gibi verelim, sıcacık bir ekmek somonu gibi çocuksu / Hiç değilse bir günlüğüne doysunlar duygularla…”
Bu dizeler bana umut veriyor. Biz çocuklar dünyayı yönetseydik, hırslarımızla değil de kalbimizle, duygularımızla, içgüdülerimizle ve sevgimizle yönetirdik. Bencil olmadan herkesin mutlu mesut yaşadığı bir dünya oluştururduk. Bu sayede koşullar birbirine daha yakın olurdu. İnsanlar aç ve susuz kalmazlardı. Birbirlerine karşı daha nazik, sevgi dolu ve hoşgörülü davranırlardı.
“Bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı/ Çocuklar dünyayı alacak elimizden/ Ölümsüz ağaçlar dikecekler.”
Bu dizeler bana insanların kavgacı olmadıkları, birbirlerine nazik ve saygılı davrandıkları bir dünyayı çağrıştırıyor. Biz çocuklar huzuru severiz. Biz çocuklar dünyayı elinizden almak istemiyoruz. Ama istediğimiz şey hep beraber dünyada huzurla yaşamak. Dünyayı böyle yapacaksak birbirimize barışla yaklaşalım. Savaşlar olmasın. Ülkeler arasındaki gerginlikler olmasın. Eğer böyle olursa dünya sonsuza dek arkadaşlık ve dayanışmayla yaşayacak.