O gün en sevdiğim arkadaşım Öykü’nün doğum günüydü. Bunun için erkenden kalktım. Hem üstümü giydim, kahvaltımı yaptım ve Öykü’nün evine gittik. Bu kadar erken gitmemizin sebebi ise Öykü’nün önce bir kahvaltı organizasyonu yapıp daha sonra parti yapacak olmasıydı. Her neyse eve gittik ilk önce Öykü ile kahvaltımızı yaptık. Zaten sırayla herkes geliyordu. Kahvaltımız bitince evin arka bahçesinde oynamaya başladık. Yarım saat geçtikten sonra Öykü’nün annesi Serap Hanım bizi salona çağırdı ve pastanın birazdan geleceğini söyledi. Hemen birlikte salona gittik. Annem ışığı kapattı, mutfaktan Serap Hanım geldi ve elinde pasta vardı. Serap Hanım pastayı masaya koydu. Öykü tam pastanın üzerindeki mumları üfleyecek iken her yer kapkaranlık oldu. 
Çok korktum ama zaten annem yanımda olduğu için ona sarılacaktım ki annemi yanımda bulamadım. Salonda dolanmaya başladım ama yine hiç kimseyi bulamadım. Adeta bütün dünya sessizliğe bürünmüştü. Salondan çıktım evin içinde dolaşmaya başladım belki bir fener bulurum diye çünkü her yer çok karanlıktı. Zorlanmıştım bile evin içinde yürürken. Dolaştım, dolaştım, bahçeye çıktım gerçi akşam saatleri olduğu için hava karanlıktı yani yine aydınlık bir yer bulamadım. Ümitsizce tekrar salona gittim. Salonda boş bir koltuğa oturdum ve elektriklerin gelmesini bekliyordum. İçimden ” Bu yardım çığlığını bir tek ben mi duyuyorum?” dedim. Aniden çok yüksek bir ses geldi. Çok korkmuştum. Etrafa baktığımda elektrikler gelmiş ve Öykü pastasının üzerindeki mumları üflüyordu. Çok şaşırmıştım. Hemen annemin yanına gittik ve elektrikler gittiğinde nerede olduğunu sordum. Ancak cevap ise şöyleydi: Kızım elektrikler mi kesildi? Ben nerede miydim?’di. Çok şaşırmıştım, hiç kimse yaşananları hatırlamıyordu.
Aniden bir dürtmeyle uyandım. Karşımda annem, hava aydınlık ve annem diyor ki: Kızım kalk kahvaltı hazır. Olanlara anlam verememiştim çünkü bu bir rüyaydı.