Bir sabah uyandım, dişlerimi fırçalayıp kahvaltıya gittim. Kahvaltıda annem sakin ve umursamaz bir şekilde kahvaltılıkları, tabakları ve çatalları koydu. Ben de az çok yardım ettim ona. Kahvaltıdan sonra telefonuma bakmak üzere koltuğa gittim. Tabii ilk gördüğüm şey saat ve takvimdi. Takvim 2 Şubat’ı gösteriyordu ki bugün benim doğum günümdü! Fakat içim rahat değildi çünkü kimse doğum günümü kutlamamıştı. Öyle ki umurlarında bile olmadığımı hissettim. Bu beni içten içe üzüyordu. Anneme sinirli bir bakış attım. O anda ablam koşa koşa yanıma geldi ve beni odasına çağırdı. Odasına gittiğimizde önemli bir şey söyleyeceğini anlamıştım. Birden söze başladı. ”Bugün çok özel bir gün.” dedi sakince. Ben de ”Bugün neden bu kadar önemli? ” diye sordum. Bir bakıma onu deniyordum. ”Bugün annemin büyük alışveriş günü! Ev poşetlerle, torbalarla dolacak ve taşacak! ” dedi ablam coşkuyla. Duygularımız karşılıklı değildi. Ben somurtuyordum o ise gülüyordu. Ablam yüz ifademden hayal kırıklığı yaşadığımı fark etti ve pes etti. ”Şaka yaptım! O suratını asma da bugünü hangi gün olduğunu söyleyeyim.” dedi ablam gülerek. Hafifçe güldüm ama mutlu olduğum anlaşılıyordu. Ablam, ” Tabii ki bugün senin doğum günün!” diye bağırdı. ”Peki niye annem ve diğerleri doğum günümü kutlamadı?” dedim üzgünce. ”Salona gel anlarsın.” dedi. Salona gittiğimde herkesin yüzü gülüyordu. Akşam oldu, herkes giyindi süslendi ve sıra pastaya geldi. Pastayı üflerken dilek diledim. Dileğim ilk önce ailemin ve diğer herkesin sağlıklı olmasıydı. Sonra bolca kar yağmasını ve kızak yapmak için yeterli hatta daha fazla olmasını diledim. Mumu üfledim. Ne olduysa tam o an, ben mumları üflediğim sırada oldu. Bir anda kar yağmaya başladı. Sabah uyandığımda ise sanki dünyanın üzerine beyaz bir örtü serilmiş gibiydi. Hemen kızağımı alıp kaymaya başladım. Kayarken aynı anda ” Dileğim gerçek oldu! ” diye sevinç çığlıkları atıyordum.