Doğa’nın İnsanlığa Mektubu

Sevgili İnsanlık,

Ben, sizi kucaklayan toprak, esen rüzgar, akan nehir ve üzerinizde ışıldayan gökyüzüyüm. Her nefesinizde, her adımınızda benim izlerim var. Ben, size hayat veren Doğa’yım.

Geçmişin izlerinden başlamak istiyorum sözlerime. Bir zamanlar, siz benimle bir bütün gibiydiniz. Dağların yüceliğinde, denizlerin derinliğinde, ormanların gölgesinde bana saygı duyarak yaşardınız. Bana uyum sağlardınız, benden öğrenir, beni dinlerdiniz. Ancak zamanla, beni unutmaya, benim sesimi duymamaya başladınız. Hayvanlarımı öldürdünüz, topraklarımı yordunuz, sularımı kirlettiniz, gökyüzümü griye boyadınız. Size verdiğim nimetler, sizin doyumsuzluğunuzla tükenmeye başladı.

Bugün, size acılarımı anlatıyorum. Kuruyan nehirlerim, yanıp kül olan ormanlarım, yok olan türlerim benim haykırışlarımdır. Siz modernleşirken, ben tükeniyorum. Siz büyürken, ben küçülüyorum. Size yaşam sunan rüzgarlarım, şimdi zehir taşıyor. Kalplerinize dokunan kuş sesleri, artık yalnızlığa karışıyor.

Ama size hâlâ umutla bakıyorum. Yarına dair hala umudum var, çünkü bilirim ki sevgiyle ve bilinçle hareket ederseniz, beni iyileştirebilirsiniz. Eğer toprağıma yeniden dokunur, sularımı berraklaştırır, gökyüzümü maviye boyarsanız, ben de size yeniden kucak açarım.

Unutmayın, siz bensiz yaşayamazsınız; ama ben siz olmadan da var olabilirim. Bu, bir tehdit değil; bir hatırlatma. Siz ve ben, aslında bir bütünüz. Beni dinlerseniz, sizinle konuşacağım: Yeniden başlayabiliriz.

Sizden istediğim tek şey, bana yeniden sevgiyle yaklaşmanız. Kendi evinize gösterdiğiniz özeni bana da gösterin. Çünkü ben sizin tek ve gerçek evinizim.

Sevgilerimle,
Doğa

(Visited 2 times, 1 visits today)