Dışarıda Aç Kalan Çocuklar

Bir yaz günüydü. Hava dışarıya çıkılmayacak kadar sıcaktı. Öğle vakti geldiğinde annem beni yemeğe çağırdı. Masaya oturduğumda sebze yemeği olduğunu gördüm ve yemek istemedim. Acıkmıştım ama sebze yemek istemiyordum. ağladım ve yemeyeceğimi söyledim anneme. Annem de istemiyorsan yeme ama dışarıda bu yemeği bulamayan çocuklar var dedi. Ben buna pek inanmamıştım. Yemeğimi yemeden masadan kalktım ve oyun oynamaya odama gittim. Akşam üzeri havanın sıcaklığı azalınca, annemle parka gittik. Yorulana kadar oyun oynadım. “Biraz nefes almak için boş bir bank buldum çocuk parkında. Evet, kulağımda çınlayan çocuk seslerini ayırt etmek güçtü ama zaten bunun bir önemi yoktu. Bu düşünceler zihnimi meşgul ederken gözüm ona takıldı.” Bir çocuk benim yaşlarımda çöpten çıkartığı yemek artıklarını yere sermiş yiyordu. Çok aç olduğu belliydi. Üstü yırtık ayaklarında ayakkabı bile yoktu ve çok kirliydi. Parası olmadığı anlaşılıyordu. O çocuk çöpleri yiyordu. Sonra o gün önüme konan temiz masada annemin yaptığı sebze yemeğini, yemeyince annemin nasıl üzüldüğünü ve annemin söylediği sözü hatırladım. Gerçekten de dışarıda benim önümdeki yemeyi bulamayan çocuklar vardı. Belki bir evleri anne babaları bile yoktu. Çok üzüldüm ve o gün yemeğimi yemediğim için çok utandım. Eve döner dönmez anneme sebze yemeğini yemek istediğimi söyledim ve yemeğimin hepsini bitirdim. Bir evim, temiz kıyafetlerim, yiyecek yemeğim olduğu için Allah’a teşekkür ettim.