Bir varmış birde yokmuş. Dilar adında 8 yaşında bir kız varmış. Dilar çok çalışkan bir çocukmuş. Planlı, sorumlu ve öğretmenini çok iyi dinleyen bir öğrenciymiş. Dilar’ı öğretmeni de arkadaşları da çok severmiş. Fakat Dilar’ın sahne korkusu varmış bu yüzden kalabalık kişilerin önüne hiç çıkamazmış. İşte bu olayı herkes bilirmiş. Herkes bildiği için ona yardım etmeye çalışırlarmış ama bu işi hiç kimse başaramazmış. Bu problemi tek çözebilecek birisi varmış ama o kişi çok özelmiş. Bu özel kişiyi hiç kimse bilemezmiş.
En sonunda bir gün gelmiş Dilar’ı 23 Nisan dans gösterisi sunucusu olarak çağırılmıştı. Dilar ” Çok korkuyordum yapamayacağımı düşünüyordum” dedi ve sözüne devam etti ”Konuşmamı yapmak için alkışlar eşliğinde sahneye çıkmıştım.”
”Tam o sırada onu görmüştüm, vefat eden annemi, oda alkışlıyordu” dedi ve gözyaşları içinde boğuldu ” Sen her zaman kalbimdesin anne” dedi ve annesinin el sallayarak kaybolduğunu gördü o da annesine el salladı. Daha sonra her gece annesini düşünür diğer tarafta ne hissettiğini, ne yaptığını çok merak ederek uyurdu. Dilar zaman geçtikçe büyüyordu tabii bu yüzden daha çok sahnelere çıkıyordu. Artık sahnelere her çıktığında
annesinin yanında olduğunu düşünüp sunumlarını ve gösterilerini hiç korkmadan yapıyordu.
Çünkü Dilar her üzüldüğünde ve sinirlendiğinde hep annesi onun yanında oluyordu ve onu sakinleştiriyordu. Bu sayede sahne korkusunu yendi ve herkes sahne korkusunu kimin yendirdiğini öğrendi. Tek yendirebilecek kişi annesiydi…….
.Herkesin sevdiği kişiler ona güç ve sevgiyi verir. Hayatta olsa da olmasa da…BU HİKAYE GERÇEK DEĞİLDİR!!!!!