Denizler

Geçen aydı sanırım okul bitmişti okulun tam bittiği gün yazlığa gitmiştik. Orada arkadaşlarım vardı. İzmir’deydik ve çok eğleniyorduk. Her gün denize girer, her gün geceleri dışarı çıkar gezerdik. Bir akşam gece 12 gibi sahile inelim dedik ve keşke inmeseydik. Sahile hep beraber yürüyorduk. Her yerde yengeçler vardı ve ben ayağıma gelirler diye korkuyordum. İskeleye kadar gidip orada oturmuştuk sohbet etmiştik. Her şey çok güzel gidiyordu ama bir anda deniz dalgalanmaya başladı ve iskele sallanmaya başladı. İskele en az 2 kilometreydi ve kaçmamız imkansızdı. Hepimiz koşmaya başladık kuma gitmek için. İskele çok kötü sallanıyor ayakları kırılıyordu. O sırada bir arkadaşım düştü ve onu kimse tutamadı. İskele ortadan ikiye kırılmıştı ve arkadaşım diğer tarafta kalmıştı hepimiz çok korkuyorduk onun için. Onu kurtarmamız imkansızdı o ağlamaya başladı. Biz oyalanırken bütün iskele çökmüştü. Boğulduğumu hatırlıyorum. Su akciğerlerime kadar gelmişti nefes alamıyordum. En son gördüğüm bir asker beni kurtarmaya geliyordu ve galiba orda bayılmışım. Bir anda hastanede uyandım. Annem ve babam bana bakıyordu ağlamaklı gözlerle. Sordum anneme ”Anne ben burada ne yapıyorum, ne oldu?” diye. Annem ”Bir şey yok, sen dinlen hadi.” dedi. Ben de ”Tamam” deyip gözlerimi kapatmıştım. Sonradan aklıma gelmişti son gördüklerim. Merak ediyordum arkadaşlarıma ne oldu diye. Gözlerimi yeniden açtığımda önümde doktor vardı ve bana dik dik bakıyordu gözlerimin içine. Hemen ”Arkadaşlarım nerede!!” diye sordum. Doktor üzgün gözlerle ”Ne yazıkki bu olaydan tek sen kurtulabildin, sağ kalabildin. Arkadaşım da Kristof Kolomb gibi uzak diyarlara açılmak ve yeni yerler keşfetmek istiyordu babası gibi o hayalini yaşayamadan ölmüşlerdi. Şu an 7. sınıfım iyiyim ama hala etkisinden çıkamadım bu olayın.