DEĞERİNİ BİLMEDİĞİMİZ HER AN

Merhaba ben Elana, mobilya üretim fabrikasında sorumlu müdür yardımcısı olarak çalışıyorum. Üretimden, sevkiyattan ve işçilerden sorumluyum. Mesai saatim 08.00-19.00 arası ve çok yoğun geçiyor. Çoğu zaman üretimde ve sevkiyatta sorun yaşıyoruz. Bu yaşanan aksaklıklar ve sorunlar  kimi zaman uzun mesailer yapmamızı gerektiriyor. Bu sebeple işçilerle çok sorun yaşıyoruz. Bazen anlaşmak, durumu izah etmek konusunda çok zorluk yaşıyorum. Tabi bu da beni beynen yorduğu gibi bedenen de yoruyor. Bazı zamanlar hayatımın sadece bu fabrikadan ve çalışmaktan ibaret olduğunu düşünüyor ve neden daha sakin bir iş hayatımın olmadığını sorguluyorum. Gün geçtikçe üretim yoğunluğumuz artmaya başladı. Üretim yoğunluğu arttıkça sorunlarda bi’ o kadar arttı ve ben artık sorunlar karşısında çözüm bulamaz hale geldim. Bu durum karşısında gece uykularım kaçmaya başladı. Artık çok sevdiğim işime mutsuz gidiyordum ve artık müdürüm fark etmişti. Yaşadığım zorluğu daha fazla saklayamayacaktım. Müdürümden fabrika yerine ofis kısmında çalışmayı talep ettim. Biraz düşünüp bana hak verdiğini  ve emin olup olmadığımı da sordu çünkü ofis şartlarınızda fabrikadan daha olduğunu söyledi. Ama ben o kadar yorulmuştum ki hiç düşünmeden ofise geçmek istediğimi söyledim ve talebim kabul edildi. Artık fabrika yerine ofiste çalışmaya başlamıştım. Her gün diğer günden daha zor geçiyordu. Müdürün dediklerine hak vermeye başladım. Keşke ofise geçmese miydim diye soruyordum kendime. Çok fazla zaman geçmeden yeniden fabrikaya dönebileceğimi düşünerek talep ettim ve müdürün olumsuz tepkisiyle karşılaşacağımı hiç düşünmemiştim. Fabrikaya dönme şansımın olmadığını, ya ofiste devam etmemi yada işten ayrılmamı söyledi. Ofise geçme konusunda çok büyük bir hata yapmıştım. Yeni ve daha iyi çalışma şartlarında olacak bir iş bulabileceğimden emindim ve işten ayrıldım. Sonrasında iş aramaya başladım. Günler, haftalar geçti  ve ben hala iş bulamadım. Keşke daha sakin düşünüp olumlu bir karar verseydim. Ama artık çok geçti işsiz ve zorlu bir hayat beni bekliyordu ve o an anladım ki değerini bilmediğimiz her an, bizi başka yaşamaya mahkum ediyor.