Bu sabah içimde bir heyecanla uyandım. Diğer sıradan günlerimin aksine bugün üniversite sınav sonuçları açıklanacaktı. Kendimi bildim bileli iyi bir yerde okumak istemiştim. Bu çalışmalarım karşılıksız kalmamıştı ve kabul almıştım. Şimdi sıra üniversite sınav sonucuma bakıp karar vermekteydi. Ülkem içinde bir yere mi gitmeliydim yoksa yepyeni bir deneyime mi atmalıydım kendimi?
Beni en çok etkileyecek şey ailem ve arkadaşlarımdan uzak kalacak olmamdı bunu göz ardı edemezdim. Yataktan doğruldum ve elime bilgisayarı aldığım gibi sonucuma baktım. İstediğim sıralamanın çok daha iyisini elde etmiştim! O anki mutluluğum tarifsizdi çünkü yılların yükünü atmıştım omuzlarımdan. Annemle babamın yanına koştum ve sınav sonucumu gösterdim. Ailem mutluydu ama kararsızdı bense çoktan kararımı vermiştim Türkiye’de okuyacaktım fakat bunu açıkladığımda beklediğim gibi bir tepki almadım. Annem ve babam yurt dışında eğitim görmemin benim için çok daha yararlı olacağı fikrindeydi. Saatlerce tartıştık ve bir karara vardık… Her şey çok hızlı gelişti, kendime geldiğimde havaalanındaydım. Olayın şokunu atlamamıştım ki giriş kapısında annemlerle vedalaşmam gerekti. Gözlerim doldu, tamamen kararsızdım ki karar vermekte hiçbir zaman iyi olmamıştım.
Uçağımın kalkmasına bir saat vardı ben de bir kafeye oturdum. Elime defterimi aldım, bu defter yıllardır benimleydi, yazmaya başladım. Duygularımı döktüm, ağladım, güldüm, gururluydum bir yandan da ailemi şimdiden özlemiş. Defterime yazarken zamanın nasıl geçtiğini fark etmemiştim ki adım anons edildi. Bir anda oturduğum yerden fırladım ve uçak kapısına koşmaya başladım. Uçağa zar zor yetiştikten sonra koltuğuma yerleştim. Yanımda sadece bir tane teyze vardı ve sanırım uçaktan korkuyordu, yolculuk bitene kadar derin nefes al ver deyip durdu. Bir süre sonra ben de yorgunluktan uyuyakaldım.
Uyandığımda uçak iniş yapıyordu. Gözlerimi ovalayıp bolca su içtikten sonra ancak kendime gelebildim. Sonunda New York’taydım. Okulun yurduna doğru harita çıkardım ve yola koyuldum. İnsanlar çok nazikti ve yardımlarıyla işim gerçekten kolay oldu. Odamı çok beğendim yerleştikten sonra kendime bir bardak kahve yaptım ve yazmak için defterime uzandım. Çantamı ne kadar karıştırsam da defterim yoktu! Yıllardır yazdığım anılarım, duygularım kaybolup gitmişti!
Hemen annemi aradım ve havaalanındaki kayıp eşya bölümüne bakmalarını istedim ama nafile. Defterim orada da değildi. Birden odanın kapısı çaldı. Kapıyı açtığımda karşımda okulun bir öğrencisini gördüm ama ilginç olan onun da benim gibi Türk olmasıydı. Tanışırken ona nereden geldiğini sordum tesadüf ki ikimiz de İstanbul’dan gelmişiz. Bana, beni defterimde yazan bilgilerden bulduğunu söyledi. O kadar dalgındım ki oda numarama kadar her şeyimi yazmıştım defterime bir bakıma o benim tek arkadaşımdı. Defterimi görünce inanamadım ve tesadüfün bu kadarına nutkum tutuldu. Kız ise hiç şaşırmışa benzemiyordu, böyle olayları çok yaşamıştı anlaşılan. Bana olacak şey olur, seni bulması gereken de bulur dedi. Defterimi bulmanın yanı sıra artık koskocaman ülkede bir arkadaşım vardı ve yalnız hissetmiyordum. O an için kötü olan bir olayın sonrasında çok daha güzel sonuçlara yol açabileceğini öğrenmiştim.