Bir zamanlar, sakin bir köyde, masmavi bir gökyüzü altında, Narin adında genç bir kız yaşardı. Narin, köyün en neşeli ve iyimser kişisiydi. Her sabah güneş doğarken, evinin küçük bahçesinde çiçekleri sulamak için dışarı çıkardı. Bahçesinde yetiştirdiği güller, herkesin hayranlıkla baktığı bir güzellikteydi.
Bir gün, köye bir yabancı geldi. Yabancı, uzak diyarlardan gelmişti ve adı Ali’ydi. Ali, Narin’in kalbini ilk görüşte çaldı. Birbirlerine âşık oldular ve birlikte uzun yürüyüşlere çıkmaya başladılar. Birlikte geçirdikleri her an, onların bağlarını daha da güçlendirdi.
Ancak, bir gün köylerine kötü bir haber geldi. Savaşın eşiğindeydiler ve tüm gençler savaşa çağrılmıştı. Ali de çağrılmıştı. Narin, sevdiği adamın güvenliği için dualar etti ve onun sağ salim geri dönmesini umut etti.
Günler ve haftalar geçti, ancak Ali’den bir haber alamadılar. Narin, endişe içinde günlerce bekledi. Sonunda, köye dönenler arasında Ali’nin olmadığını öğrendi. Yüreği kırık bir halde, onu beklemeye devam etti.
Bir gün, Narin’in kapısını bir mektupçunun zor adımları yorgun bir şekilde çaldı. Mektubun üstünde Ali’nin el yazısı vardı. Heyecanla mektubu açtı ve Ali’nin yazdığı güzel sözleri okudu. Mektubun sonunda, “Seninle olduğum her an, savaştaki en büyük gücüm oldun. Senin aşkın, benim en değerli hazinemsin. Seninle yeniden buluşmak için can atıyorum.” yazıyordu.
Narin, sevdiğinin güvende olduğunu öğrendiği için sevinçle ağladı. Ve o gün, köydeki herkesin gözleri önünde, Ali’yi beklemeye devam edeceğine dair bir söz verdi. Çünkü onun için aşk, beklemekten ve umut etmekten ibaretti.