Eskimiş duvarları ve yıkılmış merdivenleriyle birlikte apartmanın içindeki anılar her zaman tazeydi. Apartmanıma girdiğimde, ilk dikkatimi çeken eski komşumuzdu. Yıllardır görmediğimiz birini tekrar karşılamak duygusal anlar yaşatmıştı. Sarıldık, sohbet ettik ve sonra içeride dolaşmaya başladım. Ancak, en çok değişen şey, insanların birbirlerine olan davranışlarıydı. Eski dostlukların ve dayanışmanın yerini, herkesin kendi dünyasında yalnız yaşadığı bir ortam almıştı.
Eski arkadaşımın oturduğu yere doğru ilerledim, ancak daire artık ona ait değildi; yerine başka birisi yerleşmişti. Apartmanın bahçesindeki ağaçlar büyümüş, gökyüzündeki yeşillikleri kapatırcasına yüksek olmuştu. Çocuk sesleri artık duyulmuyor, yerini sessizliğe bırakmıştı. Apartmanın duvarları kırılmış, yağmur suları çukurlarda birikmişti. Bir zamanlar canlı ve neşeli olan bu yer, terk edilmiş bir hal almıştı.
Bu manzara karşısında içimde bir üzüntü belirdi. Eskiden olduğu gibi canlı, güzel ve neşeli olmasını hayal ederek, o güzel günleri hatırlayarak apartmandan ayrıldım. Her anı, her gülüş ve her paylaşılan anı, bu eski yapıda hala yaşamalıydı.