Aziz Sancar’ın ” Çoğu insan zekaya inanır. Ben inanmıyorum. Bizi birbirimizden ayıran emektir” diye bir sözü vardır. Sanırım ilkokuldan 5. sınıfın sonlarına kadar ben de zekaya inandım. Etrafımda gerçekten zeki insanlar vardı. Hocalarımız bir konu anlattıklarında hemen anlıyor, mantık yürütüyor, ve cevaplıyorlardı. Ben bırakın mantık yürütmeyi 1-2 dakikada basit bir konuyu zar zor anlıyordum. Tabii bu psikolojik açıdan beni kötü etkiliyordu. Benim ne eksiğim var? Onlar nasıl anlayabiliyor, nasıl yapıyorlar? Hep bunları düşündüm ve ben kendi içimde kendime beyinsiz damgası bile vurduğumu hatırlıyorum. Bu zeki çocuklar her okuldan burs alıyordu, nasıl diyordum. Hatta her okuldan başarı gösterince egoları kabarıp bizlere hava atıyordu. Bizler çok üzülüyorduk ama pek bir şey diyemiyorduk. Bir süre sonra bu çocukların başarısı düşmeye başladı, nasıl olsa ben zekiyim, ben başarılıyım, dersi dinleyerek de anlıyorum diyerek asla emek göstermediler. Sıralamaları epey bir düştü ve ben çok şaşırdım. Demek ki her şey zeka değilmiş dedim. Emek gösterdiğini gördüğüm çocukların gerçekten zekileri epey farkla geçtiklerini gördüm. Böylece ben de yapabilirim dedim. Niye olmasın dedim, o çocuklar da ilk başlarda başarısızdı şimdi emekleri sayesinde aşırı başarılı olmuşlardı. Gerçekten de emek gösterince ben de yaptım. Yani sonuç olarak zekiliğin de bir etkisi var tabii ki ama adını unuttuğum birinin bir sözü var ”Aşırı zekilik ve delilik arasında incecik bir çizgi vardır, o çizgiye dikkat edilmelidir.” diye bir söz var. Tabii benim gördüğüm insanlar delilik yaşayacak derecede aşırı değiller. Ama sadece zekiliğine güvenen insan uzun vadede başarılı olamaz. Her zaman çok çalışan ve emek verenler hemen olmasa da karşılıklarını alacaklardır. Ben buna inanıyorum. Asla ve asla pes etmeyin gerçekten de yapılabiliyor..
