Disiplin aslında her aile ferdi tarafından algılandığı üzere çocuğun terbiyesinde bir rol oynar mı ? eğer oynuyorsa bunun yeri ne olmalıdır ?Hayatta hepimizin belirli sınırları vardır ve bu sınırları disiplinle birlikte sağlarız. Kelime anlamına bakacak olursak ‘disiplin’ birçok çocukta katı ve sert olmak çağrışımları uyandırabilir ancak düşünüldüğünde bu kavram çocukların hayatı öğrenmeleri için yeni dünyaya açılan bir kapıdır.
Öncelikli olarak ailede ne yaşanıyorsa baba veya anne hangi davranışları sergiliyorsa bir çocuk yaşamı boyunca bunları örnek alır. Onların uyguladığı kuralları uygular , bozduğu kuralları bozar. Eğer disiplinli bir aileden geliyorsa bunları benimser ve ileride herkesin parmaklarıyla göstereceği , terbiyesi yerinde bir insan olur . Ancak bu disiplin aile tarafından verilmiyorsa önünde örnek olan pek sağlıklı olmayan kişiler olduğundan bu kişinin yaşamında farklı eğilimler gösterdiğine şahit olabiliriz .
Bütün bunların dışında, anne-babanın kendi çocukluk yıllarındaki deneyimleri, şimdiki tutumlarında etkili olabilir. Çocukluk yıllarında kendi anne babasıyla sağlıklı bir etkileşim kuramayan, yeterli sevgi göremeyen bir baba ya da genç kızlık yıllarında aşırı baskı altında büyümüş bir annenin tutumları, bu kötü deneyimler nedeniyle olumsuz olabilir.Ancak disiplini sağlamak için nizam olmalıdır ki çocukların gelişiminde etkili olsun. Bu kuralları koyarken ne kadar kısa ve öz olduğuna dikkat edilmelidir ki , çocuk bu kuralın neden konulduğunu anlayabilsin ve buna uymazsa neler olabileceğinin farkına varabilsin.
Lakin çocuklara fazla disiplinli olduğumuzu göstermek için de hep kendi istediklerimizi yaptırmak belli bir süreden sonra kendilerini baskı altında hissetmelerine ve içlerine kapanmalarına sebep olabilir. Bu durumda hata yapmalarına fırsat verilmelidir ki bu yanlışlardan çıkarak doğruyu kendi çabalarıyla bulabilsinler.
Bunlara ek olarak , anne ve baba ise tutarlı olmakta kararlılık göstermelidir. Şöyle ki; çocuğun isteğine birkaç kez “Hayır” dedikten sonra sonunda “Evet” diyorsa, çocuk ısrar etmesinin işe yaradığını öğrenecektir. Anne- babanın davranışlarında tutarlılığı göstermesi çocuk açısından olumlu bir model olacaktır.
Anne ve babanın etkili ve kesin sınırlar koyamamasının bir nedeni de çocuklarının sevgisini kaybetme korkularıdır. Çocuklar ana babanın bu korkusunu hissederler ve sınırlarla karşılaştıklarında onları sevmemekle tehdit ederler. “sen kötü bir annesin, senden nefret ediyorum”, “çok acımasızsın, beni hiç sevmiyorsun”gibi cümlelerle anne babaya geri adım attırmayı başarırlar. Hiçbir çocuk sınırları isteyerek, memnuniyetle kabul etmez.
Bazı evlerde ise sözde disiplin vardır ancak nerede ve ne zaman uygulanacağı bilinmez. Bir ara hoşgörü varken aniden yerini sert tutumlar alabilir bu da çocuğun terbiyesini ve disiplinini kötü bir şekilde etkileyebilir.
Sevgiyle , disiplini bir terazi gibi düşünün ; bunlar ne zaman dengelenirse , işte o zaman terbiye ve disiplinde o zaman dengelenir ve çocuk artık güçlü bir birey haline gelir. Bu da ailesinin ona kazandırdığı bir miras olarak hep yanında bulundurabileceği bir değer olarak kalır.