Annem ve babam bazen çocukluk anılarını anlatırlar bana. Her ikisi de küçükken arkadaşları ve oyuncakları ile oynarlarmış. Çünkü onlar çocukken şimdi olduğu gibi bilgisayar oyunları falan yokmuş. Annem beştaş, evcilik gibi oyunlar oynarmış arkadaşları ile. Bebekleri varmış. Babam arabalarla, misketlerle oynarmış.
Şimdi biz çocukların oyun oynayacakları alanlar yok denecek kadar az. Ben mesela… Bizim oturduğumuz apartmanda benimle aynı yaşta, birlikte oyun oynayacağım arkadaşım çok az. Bazen kuzenim gelir bize veya biz gideriz. O zaman onunla oynuyorum.
Biz çocuklar genel olarak bilgisayar, tablet veya telefonla oynasak ta ben arkadaşlarımla oyun oynamaktan zevk alıyorum. Oyuncaklarımla oynamak beni çok mutlu ediyor. Oyuncaklarımı paylaşmak ta çok hoşuma gidiyor.
Oyuncaklar bizim için yapılıyor. Biz çocuklar için. Biz onlarla oynayalım diye. Bazen tableti, bilgisayarı bırakıp oyuncaklarımızı elimize aldığımızda çok mutlu oluyoruz. Üstelik oyuncaklarımız tablet ve telefonlar gibi sağlığımız için zararlı da değil.
