Hemen hemen bütün ülkelerin taraf olduğu çocuk haklarıyla ilgili sözleşme, 1990 yılında yürürlüğe girmiştir. Bu sözleşme hem yetişkinlerin hem de devletlerin çocuklara karşı sorumluluklarını belirtmektedir.
Tüm çocukların haklarının olmasına rağmen, bu haklarını kullanmasında bazen büyük engeller bulunmaktadır. Örneğin, tüm çocukların her türlü şiddete karşı korunma hakkı vardır. Ancak her gün pek çok çocuk evde, okulda veya bulundukları topluluklarda şiddet görüyor. Aynı zamanda çocukların yaşamı hakkında kararlar alınırken, onlarında dinlenmesi ve düşüncelerinin alınması gerekir.
Bir çocuğun en doğal hakkı elbette anne ve babası tarafından yetiştirlmesidir. Hiçbir çocuk sahipsiz, bir başına bırakılamaz. Eğer sahipsiz bir çocuk varsa, devlet bu çocuğa sahip çıkmakla sorumludur. Hiç bir çocuğa kötü davranışlar ve şiddet uygulanmamalı, uygulayanların da cezalandırılması gerekir.
Bir çocuğun özgürce koşabilme, arkadaşlarıyla doyasıya oyunlar oynayabilme ve eğlenme hakkını kimse elinden almamalıdır. Her çocuğun sonuna kadar kullanabileceği eğitim hakkı, hastalığında tedavi olma ve hastanelerden faydalanma hakkı vardır. Çocukların çalıştırılması ve eğitimine engel olmak suçtur. Engelli çocukların ve özel hastalığı olan çocukların hakları onların hayatını kolaylaştıracak şekilde düzenlenmelidir.